Ο Πίτερ ζει με τη νέα του σύντροφο, Μπεθ, και το νεογέννητο μωρό τους, αλλά βλέπει την τακτική ρουτίνα του ν' ανατρέπεται όταν η πρώην σύζυγός του, Κέιτ, εμφανίζεται προβληματισμένη σχετικά με τον έφηβο γιο τους, Νίκολας, ο οποίος φαίνεται να κάνει κοπάνες από το σχολείο εδώ και μήνες κι είναι διαρκώς απόμακρος...
Ο Ζέλερ κάνει ταινίες πολύ βαθιά ανθρώπινα ζητήματα. Μετά τον συγκλονιστικό «Πατέρα» καταπιάνεται με έναν γιο που έγινε πατέρας και προσπαθώντας να βοηθήσει πλέον τον δικό του γιο, θυμάται τη σχέση του με τον πατέρα του. Θέτει ένα πολύ σοβαρό ζήτημα για το οποίο έχουμε αναρωτηθεί όλοι μας, δηλαδή πώς η σχέση με τους γονείς μας επηρεάζει τη σχέση με τα παιδιά μας. Γινόμαστε κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση των γονιών μας ως γονείς ή ακολουθούμε άλλα μονοπάτια και πόσο δύσκολο είναι να ξεφύγουμε από τα γραμμένα βαθιά στο υποσυνείδητο βιώματά μας; Το σίγουρο είναι ότι δεν έχετε ξαναδεί έτσι τον Χιου Τζάκμαν, κυριολεκτικά σπάει σε κομμάτια. Ομως, παρά τον προβληματισμό που μας χαρίζει, δεν αναπτύσσει σε βάθος τους ήρωές του κι αυτό του κοστίζει σεναριακά. Αναλώνεται στην εξιστόρηση του τώρα χωρίς να δείχνει τα πιο βαθιά αίτια των καταστάσεων που περιγράφει και ακολουθεί μια αρκετά γραμμική αφήγηση, γεγονός που στερεί τη μαγεία της συνεχούς αμφιβολίας που μας είχε χαρίσει στον «Πατέρα».
Παυλίνα Αγαλιανού
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα rizospastis.gr