Ύστερα από 15 χρόνια απουσίας από την μεγάλη οθόνη, ο διασημότερος αρχαιολόγος του κινηματογράφου, ο Ιντιάνα Τζόουνς που κάνει και πάλι αισθητή την παρουσία του (για πέμπτη φορά από το 1981 που εμφανίστηκε στους «Κυνηγούς της Χαμένης Κιβωτού»). «Δεν πιστεύω στην μαγεία αλλά έχω δει κάποια πράγματα…» θα πει κάποια στιγμή και η φράση ακούγεται σχεδόν αστεία γιατί αν μη τι άλλο τα πάντα στην ταινία του Τζέιμς Μάνγκολντ δείχνουν… μαγικά.
Κατ’ αρχάς, μέσω μιας ειδικής ψηφιακής τεχνικής ο Χάρισον Φορντ που στα 80 του υποδύεται ξανά τον Ιντιάνα, εμφανίζεται νεότερος για τις σκηνές που υποτίθεται ότι διαδραματιζονται στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, στην εισαγωγή της ταινίας (που κρατά αρκετά και είναι ίσως το καλύτερο τμήμα της). Επίσης, το στοιχείο της μεταφυσικής δίνει για πρώτη φορά τόσο έντονο το παρόν στο σενάριο.
Ακόμα και στοιχεία από την «Μηχανή του χρόνου» του Χ. Τζ. Γουέλς θα βρούμε σε αυτήν την ταινία- γαργαντούα, αφού ο Ιντιάνα θα μεταφερθεί στον χρόνο για να φέρει σε πέρας την αποστολή του. Ο πραγματικός χρόνος δραματουργίας της ταινίας είναι το 1968 και ο Ιντιάνα, με έδρας το Πανεπιστήμιο πλέον, όχι απλώς έχει αποσυρθεί από τις «παράπλευρες» δραστηριότητές του αλλά ετοιμάζεται να βγει στην σύνταξη.
Μέσα σε λίγες ώρες θα βρεθεί κατηγορούμενος για φόνο με την CIA στο κατόπι του καθώς επίσης και με έναν παλιό του γνώριμο, εχθρό, τον οποίο, στο μοχθηρότερό του, υποδύεται ο Μαντς Μίκελσεν. Πολλά κλεισίματα του ματιού (πέρασμα από την ταινία κάνει και ο Τζον Ράις Ντέιβις που έπαιζε στην πρώτη και την τρίτη ταινία της πεντάδας), αναφορές σε πραγματικά θέματα της Ιστορίας όπως ο Μηχανισμός των Αντικυθήρων αλλά και σε πραγματικά πρόσωπα όπως ο ίδιος ο… Αρχιμήδης. Χορταστική, υπερβολική και παραμυθένια, αυτή η ταινία είναι η ιδανικότερη επιλογή αυτή την εποχή για πλήρες χαλάρωμα μπροστά σε μεγάλη οθόνη.
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr