INDIANA JONES ΚΑΙ Ο ΔΙΣΚΟΣ ΤΟΥ ΠΕΠΡΩΜΕΝΟΥ, Ο - Νίνος Φένεκ Μικελίδης
Πέρασαν 42 χρόνια από την ταινία «Οι κυνηγοί της χαμένης κιβωτού», πρώτης περιπέτειας με ήρωα τον Ιντιάνα Τζόουνς, και 15 από την τέταρτη και τελευταία, «Ο Ιντιάνα Τζόουνς και το βασίλειο του Κρυστάλλινου Κρανίου», όλες ταινίες που σκηνοθέτησε ο Στίβεν Σπίλμπεργκ, και να τώρα που, ο Τζέιμς Μάνγκολντ, από τους εξαίρετους επαγγελματίες του Χόλιγουντ («Το τελευταίο τρένο για το Γιούμα», «Λόγκαν», «Γουλβερίν», «Κόντρα σε Όλα»), ανέλαβε να σκηνοθετήσει την πέμπτη, και τελευταία, περιπέτεια του αγαπημένου σε εκατομμύρια φαν ήρωα.
Τη φορά αυτή, ο Ιντιάνα Τζόουνς, επιστρέφει, τουλάχιστον αρχικά, σε γνωστά γήπεδα, με εχθρούς και πάλι τους ναζί (η ιστορία ξεκινάει προς τα τέλη του Β´ παγκόσμιου πολέμου), όταν αυτοί προσπαθούν, ανάμεσα στους κλεμμένους αρχαιολογικούς θησαυρούς, να μεταφέρουν και το μισό δίσκο των Αντικυθήρων, ένα δίσκο που ανακάλυψε ο Αρχιμήδης πριν από 2000 χρόνια, και που υποτίθεται πως σε ταξιδεύει στο διάστημα. Δίσκο που κυνηγά κι ο Δρ. Βόλερ (Μαντς Μίκελσεν), ένας ναζί που θέλει να αποκτήσει και το άλλο μισό του δίσκου για να μπορέσει ν’αλλάξει την πορεία της ιστορίας και να οδηγήσει τους ναζί στην τελική νίκη.
Ένας πρόλογος που μας συστήνει ένα νεότερο Ιντιάνα (χάρη στο ψηφιακό μακιγιάζ), που θα συναντήσουμε αμέσως μετά, το 1969, σε μεγάλη πια ηλικία, όταν ετοιμάζεται να πάρει τη συνταξιοδοτηθεί. Με τον Δρ. Βόλερ να επανεμφανίζεται, με άλλο όνομα, ως ένας από τους επιστήμονες που συνέβαλαν στο ταξίδι του Νιλ Αρμστρονγκ στη Σελήνη, ρόλο που εκμεταλλεύεται για να βρει τον δίσκο που ο Ιντιάνα έχει κρύψει στο πανεπιστήμιο. Κι αρχίζει ένας αγώνας, με τον ηλικιωμένο Ιντιάνα (αν και αρκετά πρέπει να πω ικανοποιητικός στο ρόλο ο 80χρονος Χάρισον Φορντ) και την νεαρή βαφτισιμιά του, Χέλενα (μια Φίμπι Γουάλερ-Μπριτζ που προσπαθεί να μετατραπεί σε σούπερ-ηρωίδα), από τη μια, και τον Δρ. Βόλερ και την ομάδα των ναζί, από τη άλλη, για την απόκτηση ολοκλήρου του «μαγικού» δίσκου του Αρχιμήδη που θα τους δώσει τη δύναμη να ταξιδέψουν στο χρόνο. Αγώνας που γίνεται ακόμη πιο πολύπλοκος με τη Χέλενα να παίζει ένα δικό της, το ίδιο επικίνδυνο, παιχνίδι.
Όπως θα καταλάβατε, η ταινία περιέχει όλα τα γνωστά στοιχεία που συναντάμε στις προηγούμενες ταινίες του Ιντιάνα Τζόουνς, χωρίς όμως την αφέλεια και την ποίηση που είχαν οι πρώτες ιδιαίτερα ταινίες του Σπίλμπεργκ, ο οποίος είχε καταφέρει να δώσει στις δικές του ταινίες τη γεύση των παλιών, απολαυστικών κινηματογραφικών σίριαλ της Ρεπάμπλικ. Με τον Μάνγκολντ απλά να στήνει επεισόδια που μας μεταφέρουν από τις Άλπεις του προλόγου, στην Αίγυπτο, το Μαρόκο, τη Σικελία και την Ελλάδα (όλες σκηνές γυρισμένες στην Αγγλία, την Ιταλία και το Μαρόκο), με σκηνές δράσης τεχνικά τέλειες, αν και χωρίς πρωτοτυπία, και με ένα τελευταίο μέρος, αρκετά πρέπει να πω, γελοίο, με τον Ιντιάνα και την παρέα του να επιστρέφουν στο χρόνο και να βρίσκονται μάρτυρες στην… πολιορκία των Συρακουσών!
Νίνος Φένεκ Μικελίδης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα enetpress.gr