Μενού

ΖΑΝ ΝΤΙΛΜΑΝ - Θοδωρής Δημητρόπουλος

1833 3

Πρόσφατα απέκτησε μεγάλη mainstream φήμη μετά την ψήφισή της ως καλύτερη ταινία όλων των εποχών στην επιδραστική, μια-φορά-τη-δεκαετία ψηφοφορία του περιοδικού Sight & Sound, ανάμεσα σε 1.600 κριτικούς από όλο τον κόσμο. Διώχνοντας μάλιστα από την κορυφή το “Vertigo” του Χίτσκοκ, που με τη σειρά του είχε διώξει τον “Πολίτη Κέιν”.

Αυτά όλα κάνουν καλό για τη φήμη ενός φιλμ σαφώς πιο δυσπρόσιτου από τα προαναφερθέντα, που πάντως από εκεί και μετά αξίζει να ανακαλύψετε όχι με μια διάθεση σύγκρισης, αλλά με το αγνό ενδιαφέρον πάνω σε ένα σινεμά ριζοσπαστικό, και τολμηρά κοινωνικό, με ένα βλέμμα που σπάνια συναντάμε– όχι απλώς σήμερα, αλλά διαχρονικά.

Η ταινία ακολουθεί μια μοναχική χήρα και τις καθημερινές της ρουτίνες. Η Ζαν φροντίζει το διαμέρισμά της, όπου ζει με τον έφηβο γιο της. Κοιμάται με άντρες για να βγάλει τα προς το ζην. Μαγειρεύει. Κάνει ψώνια. Καθαρίζει. Σταδιακά όμως, αυτά τα καθημερινά της μοτίβα αρχίζουν να καταρρέουν.

Στις 3μιση ώρες αργής, λεπτομερούς παρακολούθησης των πιο μπανάλ πράξεων της καθημερινότητας (από το κλείσιμο ενός διακόπτη μέχρι το ξεφλούδισμα μιας πατάτας), η “Ζαν Ντιλμάν” αποτελεί ένα από τα πιο καθηλωτικά και αγωνιώδη πράγματα μπορεί ο θεατής να φανταστεί. Αποκλεισμός και ασφυξία απλωμένα με λεπτομέρεια και με εμμονή στην τελετουργία της κάθε απειροελάχιστης διαδικασίας, τόσο πολύ που καθώς σταδιακά αρχίζουν τα μοτίβα της Ζαν να απορρυθμίζονται, κάθε απόκλιση μοιάζει σεισμική.

Ένα αληθινό αποπνικτικό θρίλερ της καθημερινότητας για μια γυναίκα που μοιάζει με ανθρώπινο φλιπερλακι μέσα στους τέσσερις τοίχους ενός διαμερίσματος-κάτεργου, σε μια διαρκή, όλο και πιο μανιακή κίνηση από τον ένα χώρο στον άλλον, από τη μια διαδικασία στην άλλη. Όσο προχωρά η ταινία και μαζί η προαναφερθείσα απορρύθμιση, το ένα μοτίβο μοιάζει να εισβάλει στο άλλο και η Ζαν δεν ολοκληρώνει ποτέ τίποτα χωρίς να ξεκινήσει κάτι άλλο. Ξαφνικά, όλοι οι ρόλοι της έχουν γκρεμιστεί σε έναν. Ποιος είναι αυτός; Τι απομένει τότε; Τίποτα, παρά μια βουβή κραυγή στο κενό. Μια αληθινή ταινία-θωρηκτό, γυρισμένη από τη σπουδαία δημιουργό Σαντάλ Ακερμάν όταν ήταν μόλις 25.

Θοδωρής Δημητρόπουλος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα news247.gr

Smart Search Module