Η Σαντάλ Ακερμάν κινηματογραφεί την αόρατη γυναίκα
Η χήρα Ζαν Ντιλμάν που ζει στο νούμερο 23 της Quaidu Commerce στις Βρυξέλλες, ακολουθεί καθημερινά και σχεδόν καταναγκαστικά την ίδια ρουτίνα.
Για 200 σχεδόν λεπτά παρακολουθούμε την ηρωίδα της δεύτερης ταινίας που έκανε η Σαντάλ Ακερμάν, να στρώνει με προσοχή κάθε πρωί το κρεβάτι της, να μαγειρεύει το γεύμα για εκείνη και τον έφηβο γιο της, να καθαρίζει το μπάνιο του σπιτιού της, να δέχεται τους «πελάτες» της έναντι χρηματικής αμοιβής. Η καλύτερη ταινία στην ιστορία του κινηματογράφου σύμφωνα με το Sightand Sound, είναι μια avant garde και ριζοσπαστική ταινία που στις μέρες της (1975) πέρασε μάλλον απαρατήρητη, αλλά σήμερα γνωρίζει την αναγνώριση που της αρμόζει.
Κυρίως αυτό γίνεται λόγω της σημερινής εποχής που ενισχύει την καταγγελία των κοινωνικοπολιτικών δομών της πατριαρχίας και αναδεικνύει τη θεμελιώδη σημασία της γυναικείας ενδυνάμωσης στη διαδρομή προς ένα καλύτερο και δικαιότερο μέλλον. Δύσκολα, όμως, μπορούμε να δεχτούμε πως η επαναστατική ιδέα της Ακερμάν, παρά τις ορμητική και αταξινόμητη γραφή της, μετατρέπουν το φιλμ σε έργο ανώτερο από τον «Πολίτη Κέιν», τον «Δεσμώτη του Ιλίγγου» ή τον «Νονό», για να αναφέρουμε μόνο τρεις από τις ταινίες που έχουν βρεθεί κατά καιρούς στην κορυφή της έβδομης τέχνης.