Η Σαρλότ, περί τα 45 της, χωρισμένη με μια 19χρονη κόρη, που μένει μακριά της, και μ΄ έναν μικρό γιό, που είναι μαζί, συναντάει τον παντρεμένο 50άρη Σίμον και αρχίζουν μια ελεύθερη ερωτική σχέση που περιλαμβάνει πολλούς περιπάτους, συζητήσεις και ερωτικές επαφές. Αυτή είναι ιδιαίτερα άνετη αλλά εκείνος, που το επάγγελμά του είναι έντονα κοινωνικό, είναι ντροπαλός, περιμένει πάντα την πρώτη κίνηση από την κυρία, δεν αναλαμβάνει πρωτοβουλίες. Το πρώτο τους ραντεβού γίνεται τον Φεβρουάριο και από τον Απρίλιο τα ραντεβού και οι περιπλανήσεις συνεχίζονται πυκνά. Η ταινία έχει τη δομή ενός ημερολογίου.
Ο Μουρέ είναι γνωστός για το στιλ του, που γίνεται πλέον cult, «πατάει» γερά στα βήματα του Ζαν Ρενουάρ και ιδίως του Ρομέρ, σε μια κομεντί περί ηθικής. Επιλέγει σ΄ όλη την φιλμική διάρκεια μια υπερφωτισμένη, ανάλαφρη, σχεδόν διάφανη φωτογραφία και ένα ευκίνητο μοντάζ. Είναι ταινία ρόλων και οι δύο πρωταγωνιστές του κάνουν υπέροχη δουλειά κινούμενοι στο Παρίσι και στα αξιοθέατά του. Υπάρχει στο φιλμ μια ακρίβεια ντοκιμαντερίστικη. Τελείως αληθινοί διάλογοι, επανανακάλυψη του κόσμου, χάρις στον έρωτα, και υποδειγματική κινηματογράφηση ενός «διαλείματος», μιας σύντομης συνάντησης που περνάει κατά πολύ τα δυό χρόνια. Κι αν οι σχετικά αργόρυθμες «μεταβάσεις» θα θεωρηθούν υπερβολικά αργές και διανοουμενίστικες, τότε σημασία έχει ο καθένας σινεφίλ να αναμετρηθεί με την ειλικρίνεια, την αυθεντικότητα, τις «αλήθειες» της μυθοπλασίας.
Αυτή η τεχνική, της επανεφεύρεσης της χαράς στο καθημερινό, είναι μακριά μεν από τα μεγάλα κοινωνικά προβλήματα αλλά ασχολείται με την αποτελεσματική αντιμετώπιση της συναισθηματικής δυστοπίας, της ωρίμανσης, της συνάντησης για την πληρότητα.
Αλέξης Δερμετζόγλου
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα kemes.wordpress