ΝΤΕΤΕΚΤΙΒ ΜΑΡΛΟΟΥ - Γιάννης Ζουμπουλάκης

Στις μέρες μας μια ρετρό επιστροφή του ιδιωτικού ντετέκτιβ Φίλιπ Μάρλοου στην μεγάλη οθόνη δεν μπορεί παρά να αποτελεί ευχάριστη έκπληξη και όντως, μέχρι ενός σημείου αυτή την αίσθηση σου αφήνει η ταινία του Νιλ Τζόρνταν που δεν στηρίζεται σε μυθιστόρημα του «πατέρα» του ντετέκτιβ, Ρέιμοντ Τσάντλερ αλλά στο «The Black-Eyed Βlonde» του Τζον Μπάνβιλ που έδωσε συνέχεια στον ήρωα.

Ο Λίαμ Νίσον είναι μαγνητικός στον ρόλο του κυνικού, κουρασμένου αλλά πεισματάρη και ηθικού ντετέκτιβ που αναλαμβάνει την εύρεση ενός εξαφανισμένου «λαμογιού» έχοντας προσληφθεί από την γοητευτική γυναίκα του (Νταϊάν Κρούγκερ). Θα μπορούσες να πεις ότι ακόμα και ως μορφή, ο Νίσον «φέρνει» λίγο στον Ρόμπερτ Μίτσαμ που υποδύθηκε τον ήρωα του Τσάντλερ σε μια κλασική νέο νουάρ ταινία των seventies, την «13 φόνοι για τον επιθεωρητή Μάρλοου».

Το μόνο πρόβλημα σε αυτή την κατά τα άλλα ευπρόσδεκτη nostalgia είναι ότι γοητευμένος από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα της ιστορίας, το προπολεμικό Λος Αντζελες, ο σκηνοθέτης φαίνεται να ενδιαφέρεται περισσότερο για το οπτικό στιλ της αφήνοντας σε δεύτερη μοίρα την ίδια την πλοκή που είναι αρκετά μπερδεμένη σε σημείο να αφήνει κενά. Ωστόσο, από την άλλη πλευρά αυτές οι νουάρ ιστορίες πάντα μπερδεμένες ήταν, επομένως του το χαρίζεις…