Φθινόπωρο του 2015. Δύο Ισπανοί ναυαγοσώστες αποφασίζουν να ταξιδέψουν στη Λέσβο μόλις βλέπουν τη συγκλονιστική φωτογραφία ενός μικρού αγοριού που πνίγηκε στη Μεσόγειο... Βασισμένη στην αληθινή ιστορία του Οσκαρ Καμπς, ιδρυτή της ΜΚΟ Open Arms.
Καμιά φορά οι τίτλοι τέλους είναι το σημαντικότερο κομμάτι μιας ταινίας. Γιατί εκεί ανακαλύπτει κανείς τους αληθινούς λόγους που γυρίστηκε, σε ποιον είναι αφιερωμένη, εάν αναφέρεται σε αληθινά γεγονότα, ποιος την χρηματοδότησε κ.λπ. Οσο λοιπόν βλέπει κανείς την ταινία (χωρίς τους τίτλους τέλους), ανακαλύπτει μια καταγραφή ενός ανθρώπου ευαίσθητου που κινητοποίησε και πολλούς ακόμα, οι οποίοι τα παράτησαν όλα και πήγαν στη Λέσβο να σώσουν τους πρόσφυγες... Επειδή δεν έχει γυριστεί και από τον Σπίλμπεργκ, χαίρεσαι ακόμα περισσότερο ότι είναι μια συλλογική ταινία με λίγα χρήματα που δεν συμφωνείς απόλυτα αλλά βάζει κάποια καίρια ζητήματα... Τότε πέφτουν οι τίτλοι τέλους και αντιλαμβάνεσαι ότι πρόκειται για την ιστορία ίδρυσης μιας ΜΚΟ. Τον ρόλο της πλειοψηφίας τουλάχιστον των ΜΚΟ τον γνωρίζουμε. Και τον γνωρίζουμε διότι η ΕΕ, το ΝΑΤΟ και οι ελληνικές κυβερνήσεις τους έδωσαν «ζεστό» χρήμα, νίπτοντας παράλληλα τας χείρας τους ή, για την ακρίβεια, δολοφονώντας τους πρόσφυγες για δεύτερη φορά, αφού πρώτα τους είχαν δολοφονήσει στις πατρίδες τους. Δεν θα επεκταθούμε περισσότερο, η εφημερίδα έχει αναφερθεί εκτενέστατα στο ζήτημα. Εάν κανείς ψάξει λιγάκι πού δρα η ΜΚΟ καταλαβαίνει ακόμα πιο πολλά...
Υστερα βλέπεις ότι η ταινία είναι ελληνική συμπαραγωγή με χρήματα του ΕΚΚ και του ΕΚΟΜΕ γυρισμένη στην Αττική διότι οι «συνθήκες» δεν επέτρεψαν στο συνεργείο να κάνει γυρίσματα στη Λέσβο... Είναι κακό άραγε μια ταινία να χρηματοδοτηθεί από τους παραπάνω οργανισμούς; Οχι βέβαια. Αλλά δείτε τη μεγάλη εικόνα. Πόσο αθώα και ανόθευτα παρουσιάζεται μια ιστορία και πόσα καθόλου αθώα κρύβει πίσω της. ΜΚΟ, ελληνική συμπαραγωγή που παίρνει πίσω και ένα μεγάλο ποσοστό αφού γυρίστηκε εδώ, και τα λοιπά, και τα λοιπά.
Αντί για «καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ», δυναμώνουμε τη φωνή μας, την αλληλεγγύη μας, τους αγώνες μας και παλεύουμε αυτός ο σάπιος κόσμος να αλλάξει, ώστε οι Κεμάλ αυτού του κόσμου να μην αναγκάζονται να φύγουν από τα σπίτια τους και η Μεσόγειος να είναι θάλασσα χαράς και όχι υγρός τάφος.
Παυλίνα Αγαλιανού
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα rizospastis.gr