Μενού

ΧΡΟΝΙΚΟ ΕΝΟΣ ΕΦΗΜΕΡΟΥ ΕΡΩΤΑ, ΤΟ - Νίκος Παλάτος

1816 5

Ζευγάρι «παράνομων» εραστών δεν πτοείται από το εξ ορισμού εφήμερο της σχέσης του, αναζητώντας (κυρίως) τη σεξουαλική ικανοποίηση δίχως περεταίρω δεσμεύσεις. Ως πότε;

Φανταστείτε τον «Νευρικό Εραστή» (1977) να έχει γυριστεί στο στυλ του «Σκηνές Από Έναν Γάμο» (1974). Θεωρητικά, η γοητευτική αμηχανία του Γούντι Άλεν θα συναντούσε τα εσώψυχα του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν, σ’ ένα συνδυασμό που θα ισορροπούσε ανάμεσα στο πνευματώδες και το καθαρτικό. Στην πράξη τούτης της «Εφήμερης Σχέσης», όμως, τα πάντα παραμένουν ανέραστα και επιφανειακά. Μπλα μπλα μηδαμινού ενδιαφέροντος, ανύπαρκτη storyline, σοβαροφάνεια αντί για χιούμορ κι ένας δήθεν ερωτισμός. Σε γενικές γραμμές, δηλαδή, η περίληψη του σύγχρονου «σοβαρού» γαλλικού κινηματογράφου.

Χωρισμένο σε «κεφάλαια», που το καθένα τους αντιστοιχεί με την εκάστοτε ημερομηνία συνάντησης των δύο εραστών, το φιλμ συστήνει τον νευρωτικό Σιμόν και την άνετη Σαρλότ. Αμφότεροι αποτελούν ανθρώπους με καλλιτεχνικές ανησυχίες, με κοινά ενδιαφέροντα και με όρεξη για ερωτική περιπέτεια. Άπαξ της πρώτης τους γνωριμίας, φροντίζουν να διατηρούν συνεχώς αναμμένο το φυτίλι του σεξουαλικού τους πάθους, έχοντας σαφή γνώση των περιορισμών τους οποίους θέτει η οικογενειακή τους κατάσταση για κάτι πέραν μιας «παράνομης» σχέσης. Το σημαντικότερο εμπόδιο (το οποίο δεν είναι άλλο από τον γάμο του Σιμόν), άλλωστε, ουδόλως μοιάζει να τους προβληματίζει, αφού φροντίζουν ν’ ανανεώνουν συνεχώς τα rendez-vous τους με ορίζοντα το άγνωστο.

Αυτό που φαίνεται να ξεκινά σαν ένα σκαμπρόζικο παιχνίδι «παράνομου» έρωτα, πολύ γρήγορα μετατρέπεται σε ξεφύλλισμα ημερολογίου εν είδει χρονογραφήματος, η πορεία του οποίου μόνο πλήξη αναδύει. Ο Σιμόν συναντά τη Σαρλότ στο πάρκο, στο café, στο μουσείο, συζητούν επί παντός επιστητού μ’ έναν ανέμελο, σαρκαστικό τόνο, μέχρι να καταλήξουν στο κρεβάτι και… ξανά μανά το ίδιο. Εάν ο Άλβι του Γούντι Άλεν θρηνούσε τον χαμένο του έρωτα, επιχειρώντας παράλληλα να βρει τα αίτια των αισθηματικών του αποτυχιών, για τον Σιμόν τέτοια συνθήκη δεν υπάρχει, αφού το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να καταφέρει να τα βγάλει πέρα με το τρελό «κόλλημα» που τρώει σταδιακά με τη Σαρλότ. Εάν η Μαριάνα και ο Γιόχαν των μπεργκμανικών «Σκηνών» παρουσίαζαν μ’ έναν ολοκληρωτικά ενδοσκοπικό τρόπο την πορεία της σχέσης τους, για τη Σαρλότ κάτι αντίστοιχο δεν παίζει, μιας και το πνεύμα της είναι τόσο ελεύθερο, που οι περισπούδαστες παρελθοντολογικές αναλύσεις δεν την αφορούν και τόσο. Προς επίρρωση τούτων, αναφέρω πως η σύζυγος του Σιμόν είναι ανύπαρκτη ως ρόλος (στα πρότυπα του «Όμορφου Πρωινού» της… προπερασμένης εβδομάδας), για τα δε παιδιά της Σαρλότ, αλλά και οτιδήποτε αφορά τα (σκανδαλιάρικα κατά πως φαίνεται) περασμένα χρόνια της ζωής της, πληροφορούμαστε το… περίπου τίποτα!

Καθώς οι ατελείωτες διαλογικές σεκάνς εναλλάσσονται κατά τα γουντιαλενικά πρότυπα υπό τους ήχους σονατών του Μότσαρτ ή της φωνής της Ζιλιέτ Γκρεκό, εμφανίζεται (και) τρίτο πρόσωπο στην πλοκή που ως αποστολή του έχει να δώσει μια κάπως πιο πιπεράτη τροπή στην πλήρη αδιαφορία της καθημερινότητας των άλλων δύο. Αυτό που ατυχώς καταφέρνει είναι να μετατρέψει την κομεντί σε… φάρσα, αφού η σεναριακή γυριστή την οποία ως χαρακτήρας επιφυλάσσει, εκτός του ό,τι δεν βασίζεται πουθενά, ακυρώνει σχεδόν το σύνολο των προηγουμένων συζητήσεων! Όλη αυτή η αμφίπλευρη σεξουαλική απόλαυση (την οποία, σημειωτέον, ουδέποτε βλέπουμε…) ήταν άραγε παραμύθι ή ο έρωτας είναι τόσο απρόβλεπτος που όλα μπορεί ν’ αλλάξουν σε μία στιγμή; Άβυσσος η ψυχή του Γάλλου σεναριογράφου.

ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;

Δείγμα (και καλά) ψαγμένου γαλλικού σινεμά, που θα ήθελε να λειτουργήσει ως αντίβαρο στην (όποια) αντίστοιχη σαχλοκωμωδία του καλοκαιριού, καταφέρνοντας να σου προκαλέσει είτε πλήξη από τα όσα αδιάφορα γίνονται, είτε πονοκέφαλο από τη λογοδιάρροια. Κινείται εντός ρεαλιστικού πλαισίου, μοτίβο που φοριέται πολύ εσχάτως στις γαλλικές παραγωγές, πλην όμως ο ρεαλισμός του φλερτάρει με την απάθεια. Αν είσαι σε φάση τύπου… Γούντι Άλεν να ‘ναι και ό,τι να ‘ναι, ίσως το εκτιμήσεις κάπως. Εμένα μου άφησε εντυπώσεις παραπλήσιες μ’ εκείνα τα «Παιχνίδια Ζευγαριών» (2018).

Νίκος Παλάτος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα freecinema.gr

Smart Search Module