Το βράδυ της συνταξιοδότησής του μετά από 35 χρόνια απολύτως έντιμης υπηρεσίας στο σώμα, ο αστυνομικός επιθεωρητής Φράνκο Αμόρε θα ειδοποιηθεί εν μέσω ενός άτυπου εορτασμού, για μια τραγική εξέλιξη. Φτάνοντας στον τόπο του εγκλήματος θα αντικρύσει τον επίσης άμεμπτο συνάδελφό του (και αδερφικό φίλο του) Ντίνο να βρίσκεται νεκρός μέσα σε ένα τούνελ, μαζί με 4 ακόμα πτώματα, ένα παρατημένο αυτοκίνητο και πολλά ερωτηματικά. Η σκοτεινή, πολύπλοκη αλήθεια όμως για αυτή την τελευταία νύχτα του Φράνκο Αμόρε, θα αποκαλυφθεί μόνο καθώς ταξιδεύουμε 10 μέρες νωρίτερα, όταν τα γρανάζια μιας σύγχρονης τραγωδίας αρχίζουν να κινούνται.
Μεστό αστυνομικό θρίλερ εξ Ιταλίας το οποίο χρησιμοποιεί υπέρ του κάθε πολυφορεμένο και αγαπημένο αρχέτυπο του είδους: Τον ήρωα περιμένει μια υπέροχη ζωή αρκεί να καταφέρει να αντέξει για Μια Τελευταία Νύχτα, η δράση μπλέκεται μες στον εαυτό της δημιουργώντας επίπεδα αλήθειας, χαρακτήρες κρίνονται από την ηθική των αποφάσεών τους απέναντι σε σκοτεινά αδιέξοδα, ενώ το νυχτερινό πεδίο δράσης κινηματογραφείται με επιμονή αλλά και ηλεκτρισμένη διάθεση που μετατρέπει έναν κλειστό, οριοθετημένο χώρο σε σκηνικό τραγωδίας που κρύβει διαρκώς νέες εκπλήξεις.
Υπάρχουν σκηνές δράσης που εξελίσσονται σε κάθε πιθανή γωνία του χώρου, την ώρα που στο επίκεντρο ο Πιερφραντσέσκο Φαβίνο (φοβερά στοιχειωμένος στην πρόσφατη “Προδοσία” του Μάρκο Μαρτόνε αλλά εντυπωσιακός και στον πολύ καλό “Προδότη” του Μάρκο Μπελόκιο) μαγνητίζει με μια ανθρώπινη τραγικότητα στον τρόπο που κουβαλά το σώμα και το βλέμμα του. Μοιάζει σαν κάθε λίγες στιγμές να ξεμένει από δύναμη και καύσιμο, πριν υπενθυμίσει στον εαυτό του πως πρέπει να πατήσει λίγο ακόμα γκάζι, λίγο ακόμα και θα βρει το διέξοδο.
Είναι καθηλωτικός όπως τελικά και το ίδιο το φιλμ. Που δεν επανεφευρίσκει το είδος, και εν τέλει δεν διαθέτει το βάθος αντίστοιχων φιλμ από σκηνοθέτες στους οποίους μοιάζει να παραπέμπει (όπως το στιλιζάρισμα του Τζόνι Το ή τους υπερβατικούς νουάρ νυχτερινούς πίνακες του Μάικλ Μαν), μιας και εδώ η ηθική και ο νόμος συνυφίστανται δίχως κάποιον περαιτέρω στοχασμό πάνω στην υπαρξιακή τους διάσταση. Όμως για όλα όσα η “Τελευταία Νύχτα” δεν είναι, καταφέρνει να λειτουργεί εντυπωσιακά ως ένα εξαιρετικά κατασκευασμένο και παιγμένο θρίλερ που έχει όλες τις σωστές επιρροές μέσα στην καρδιά και το βλέμμα του. Από τις καλύτερες προτάσεις αυτή τη στιγμή στα σινεμά.
Θοδωρής Δημητρόπουλος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα news247.gr