Δύο κινηματογραφιστές πέφτουν τυχαία πάνω στην Χαρούλα, μια απελπισμένη, υπερπροστατευτική Ελληνίδα μάνα, η οποία αναζητεί τον γιο της, δημόσιο υπάλληλο που κατηγορείται για απάτη. Η Χαρούλα ξεκινάει μαζί με τον γιο της και έναν Ελληνοαφρικανό ταξιτζή για να τον φέρει πίσω στο σπίτι. Τότε έρχεται αντιμέτωπη για πρώτη φορά με το ποιος είναι πραγματικά.
Πραγματικά μία από τις καλύτερες ελληνικές ταινίες που παρακολουθήσαμε στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης αυτήν τη χρονιά. Ο σκηνοθέτης προσπαθεί να σατιρίσει το δυσλειτουργικό Δημόσιο, την ελληνική οικογένεια και την Ελληνίδα μάνα μέσα στην ίδια ιστορία, χρησιμοποιώντας τα στοιχεία του ντοκιμαντέρ... Ουσιαστικά μας δείχνει τους πρωταγωνιστές να απευθύνονται στην κάμερα, νομίζοντας ότι συμμετέχουν σε ριάλιτι. Αυτό ως τέχνασμα ναι μεν βοηθάει να ειπωθούν όσα δύσκολα λέγονται με άλλο τρόπο, αλλά έχει μπει τόσο πολύ η αισθητική τύπου ριάλιτι στις ζωές μας που οι συγκρίσεις είναι αναπόφευκτες...
Ενώ έχει πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία, όπως το πόσο αβοήθητη είναι η ελληνική οικογένεια από το κράτος, πόσα τραβάει μια γυναίκα στις μέρες μας και πόσο καθοριστικός είναι ο ρόλος της στην οικογένεια, η ατμόσφαιρα και η κινηματογράφησή της ακροβατούν πολύ έντονα μεταξύ κωμωδίας και δράματος, με αποτέλεσμα να μη γίνεται κατορθωτό τίποτα από τα δύο. Να υπογραμμίσουμε ως πολύ θετικό στοιχείο της ταινίας το σπάσιμο των στερεοτύπων για τους μετανάστες και όσους γεννήθηκαν εδώ από μετανάστες γονείς, αφού παίζουν καθοριστικό ρόλο τόσο στη διάρκεια όσο και στο χάπι εντ... Μια πρώτη ταινία με τίμιες προθέσεις, που χρειαζόταν αρκετή δουλειά ακόμα για να βρει την κατηγορία της.
Παυλίνα Αγαλιανού
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα rizospastis.gr