«Πέτρα που κυλάει, μαλλί δεν πιάνει» λέει ο σοφός λαός μας. Για τους δύο κινηματογραφιστές που θα πέσουν τυχαία πάνω στην απελπισμένη να βρει τον γιό της Χαρούλα, αυτή η λαϊκή ρήση δεν θα έχει βάση, καθώς ακολουθώντας της προσπάθειες της θα μας γνωρίσουν την ψυχή της μάνας που βασανίζεται, αλλά και τα βάσανά της που την έχουν διαμορφώσει ανάλογα. Με πολύ-πολύ χιούμορ και ειρωνική ματιά στα κλισέ, με το «Black Stone» (που βραβεύτηκε πρόσφατα και στο SFGFF) γνωρίζουμε συμβολικά την «αναπηρία» που φέρει η Ελληνική [αγία] οικογένεια, τον σύγχρονο ρατσισμό αλλά και την ένταξη των μεταναστών στις ελληνικές παραδόσεις, την τραγωδία στο reality show που κλείνει κάθε διαμέρισμα πίσω από τις κλειστές του πόρτες.
Ιδιαίτερα η Ελένη Κοκκίδου και ο Νέγρος του Μοριά (Kevin Zans Ansong) σε Γουντιαλενικές στιγμές που κοιτάνε μέσα στην κάμερα και λένε τον καημό τους, τα αστεία τους, τις αγωνίες τους, κλείνουν το μάτι στον νέο ρεαλισμό της υπερέκθεσης μπροστά στην κάμερα. Όλα γίνονται τσουναγκαρού, που λένε και οι Ιάπωνες… Τώρα, αν τελικά κάτι δεν σας κολλάει, μη ρίξετε «μαύρη πέτρα ξέμαυρη και από το χάος ξεμαυρότερη» καθώς μόνο «ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω».
Αλέξανδρος Ρωμανός Λιζάρδος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα ertnews.gr