Μεγάλη καρδιά και συγχρόνως φαντασία είναι τα διακριτικά του ντεμπούτου στη σκηνοθεσία μεγάλου μήκους ταινίας μυθοπλασίας Σπύρου Ιακωβίδη, ο οποίος μέσα από την ιστορία μιας μάνας (η θαυμάσια Ελένη Κοκκίδου) που αναζητεί τον γιό της, χτίζει ένα μικρό πορτρέτο της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας, αγγίζοντας ζητήματα από το χάος του Δημοσίου, ως την μοναξιά, την έλλειψη επικοινωνίας, τον φυλετικό ρατσισμό. Μονη και αβοηθητη, με ένα άλλο παιδί σε αναπηρικό καροτσάκι (Julio Γιώργος Κατσης), αυτή η γυναίκα αντιστέκεται με υπερηφάνεια, ή όταν χρειάζεται με τσαμπουκά και χωρίς ποτέ να χάνει το κουράγιο της.
Μια σύγχρονη «ανώνυμη» ηρωίδα, με παρωχημένες ίσως σκέψεις σε κάποια θέματα αλλά που δείχνει έτοιμη να αλλάξει αν χρειαστεί. Αντιμετωπίζει στην αρχή με επιφύλαξη έναν Μαύρο ταξιτζή (ο ράπερ Νέγρος του Μοριά Κέβιν Ζανς Ανσόνγκ) που θέλει να την βοηθήσει αλλά εν τέλει του μαγειρεύει. Σε τέτοιες σκηνές διακρίνεις την μεγάλη καρδιά του Ιακωβίδη, του οποίου ο τρόπος γυρίσματος έχει επίσης ενδιαφέρον: το εύρημα να παρακολουθούν δύο κινηματογραφιστές την ιστορία της μάνας σαν να καταγράφουν ένα ντοκιμαντέρ μέσα στην ίδια την ταινία (η Κοκκίδου μιλά κυρίως κοιτάζοντας τον φακό) δημιουργεί μια ασυνήθιστη σε ελληνική ταινία ατμόσφαιρα μέσα στην οποία «αιχμαλωτίζεσαι».
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr