ΕΝΑ ΟΜΟΡΦΟ ΠΡΩΙΝΟ - Γιάννης Ζουμπουλάκης

Ένα από τα πιο όμορφα στοιχεία της ταινίας της Μία Χάνσεν Λαβ, είναι ότι δεν καθυστερεί ποτέ να πει αυτό που θέλει. Για την ακρίβεια, τα λέει όλα αμέσως, γρήγορα, χωρίς υπερβολές και χωρίς να μασά τα λόγια της. Και παρά τα 112 λεπτά της, δεν σε αφήνει ποτέ σε ησυχία. Κατ’ αρχάς, με το «καλημέρα» σε βάζει αμέσως στο θέμα που είναι τα δεκάδες προβλήματα, από πολύ μικρά πετραδάκια ως ολόκληρα βουνά, στην ζωή μιας νεαρής μητέρας της Σάντρα (Λεά Σεϊντού). Στην πρώτη σκηνή της ταινίας την βλέπουμε στο σοβαρότερο: την φροντίδα ενός πατέρα που λατρεύει και που έχει αρχίσει να δείχνει σημάδια άνοιας (Πασκάλ Γκρεγκορί).

Βλέπουμε ότι η Σάντρα είναι ένας άνθρωπος που ξέρει να προσφέρει, το «έχει» μέσα της και ότι προσπαθεί να δώσει την ψυχή της σε όλα – στην δουλειά, στο παιδί της, σε έναν καινούργιο ,«παράνομο» έρωτα (Μελβίλ Πουπό) και βέβαια στον πατέρα της. Ομως η ζωή δεν κάνει χατίρια. Συνεχώς παλεύει. Πέφτει, ξανασηκώνεται, ξαναπέφτει, ξανασηκώνεται. Όπως με άλλα λόγια συμβαίνει με όλους μας. Και αυτά τα πάνω – κάτω της στήνουν μια ζωντανή, καθημερινή ιστορία με την οποία ο καθένας μπορεί να ταυτιστεί και η οποία δείχνει να προτιμά να βλέπει το ποτήρι μισογεμάτο και όχι μισοάδειο.