Περιμένοντας το τρένο
Είναι κάποιες ταινίες που διαθέτουν εκείνο το μυστηριώδες υλικό με το οποίο καταφέρνουν να «παγιδεύσουν» το θεατή και να τον παρασύρουν σε μια όμορφη κινηματογραφική εμπειρία. Αυτό συμβαίνει με «Τα άνθη στα άνθη» του Γιώργου Αθανασίου.
Ο Κωνσταντίνος και η Σοφία, αγαπημένοι φίλοι, συναντιούνται στο πάρκο για να αποχαιρετιστούν καθώς εκείνος ετοιμάζεται να φύγει για ταξίδι. Έχουν αρκετές ώρες μέχρι να φύγει το τρένο και τις περνούν συζητώντας για περισσότερο ή λιγότερο σοβαρά πράγματα, αστειεύονται, ρωτούν και απαντούν, αναπολούν, παίζουν, χαριεντίζονται κι απολαμβάνουν την παρέα τους. Συζητούν για τα απλά και καθημερινά και εν τέλει σημαντικά που συνθέτουν την ίδια τη ζωή, περνώντας τις ώρες τους ευχάριστα, ανάλαφρα και τρυφερά.
Δεν συμβαίνει κάτι το συνταρακτικό, δεν υπάρχουν αποκαλύψεις και ανατροπές, παρόλα αυτά η ταινία βλέπεται με μια ανάσα, σαν να πίνεις διψασμένος ένα ποτήρι δροσερό νερό. Όμορφοι και ρεαλιστικοί διάλογοι σε μια ταινία γλυκιά σαν καραμέλα που λειτουργεί απελευθερωτικά, μια όμορφη κινηματογραφική νότα. Ωραία πλάνα, ωραία ασπρόμαυρη φωτογραφία, δύο θαυμάσιοι πρωταγωνιστές και μια ταινία που δεν πρόκειται να βαρεθείτε!
Στράτος Κερσανίδης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα kersanidis.wordpress.com