Αναζητώντας την Ουτοπία
Μια παρέα αποτελούμενη από 5 αγόρια και 5 κορίτσια, γύρω στα 20, αποφασίζουν να εγκαταλείψουν την πόλη για να ζήσουν σε ένα απομονωμένο σπίτι στην εξοχή, κρυφά από τους γονείς τους. Η ταινία «Μπάσταρδα» του Νίκου Πάστρα.
Ξεκινά με διάφορα ελευθεριακά τσιτάτα δίνοντας έτσι το στίγμα του τι επιδιώκουν: να ζήσουν σύμφωνα με τα ένστικτά τους, ελεύθερα, χωρίς κανόνες, να χαρούν τον έρωτα χωρίς περιορισμούς και το παιχνίδι χωρίς σοβαροφάνεια, σε μια κοινότητα ελεύθερων, χαρούμενων και ακομπλεξάριστων ανθρώπων. Πόσο όμως μπορεί να διαρκέσει τούτη η όμορφη ουτοπία;
Ο Πάστρας και η παρέα του, καθώς η δουλειά ήταν συλλογική, έφεραν εις πέρας ένα δύσκολο εγχείρημα, με απαιτητικά γυρίσματα. Δεν ξέρω αν πρόθεσή τους ήταν να κάνουν τη «Γλυκιά συμμορία» της γενιάς τους, θα ήθελα όμως να σημειώσω πως αυτοϋπονομεύουν το εξαιρετικά ενδιαφέρον εγχείρημά τους, που παραμένει επιφανειακό. Θα έπρεπε να εμβαθύνουν περισσότερο στο ιδεολογικό πλαίσιο, το οποίο εξαντλείται σε μερικά απλοϊκά τσιτάτα. Και δεν αναφέρομαι φυσικά σε διάφορα μανιφέστα και μπροσούρες αλλά σε κάτι πιο στέρεο από την απλή ανάγκη να ξεπεράσουν τα όρια και να περάσουν καλά. Ούτε καν η ενδεχόμενη οργή δεν γίνεται συγκεκριμένη. Κι έτσι μια ταινία που διαθέτει αυτό το «κάτι», δυστυχώς αυτοαναιρείται. Πάντως οφείλω να επισημάνω την ειλικρίνεια και τον αυθορμητισμό της.
Στράτος Κερσανίδης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα kersanidis.wordpress.com