Ο Αλαίν κι η Μαρί μετακομίζουν στο προαστικό σπίτι των ονείρων τους όμως ο μεσίτης καθώς τους το παραδίδει, τους ενημερώνει πως ένα λαγούμι που βρίσκεται στο υπόγειο θα αλλάξει τη ζωή τους. Κάθε φορά που το περνάνε, ταξιδεύουν 12 ώρες μπροστά στο χρόνο, αλλά αυτό είναι το λιγότερο. Μια άλλη μυστηριώδης, μεταφυσική επίδραση του τούνελ θα αλλάξει τελείως τις δυναμικές ανάμεσα στον Αλαίν και τη Μαρί, βγάζοντας στην επιφάνεια μια ριζικά διαφορετική ανάγνωση του κόσμου.
Ο Ντιπιέ είναι ένας κατεξοχήν σουρεαλιστής υψηλών κόνσεπτ, από ταινίες με πρωταγωνιστή ένα λάστιχο μέχρι μια παλαβομάρα με μια τεράστια μύγα στο πορτ μπαγκάζ των πρωταγωνιστών. Πάντοτε τοποθετεί μια παράλογη ιδέα ή εικόνα στην καρδιά των ιστοριών του και φέρεται με εντελώς ευθύ τρόπο σε ό,τι υπάρχει τριγύρω, δημιουργώντας έτσι σπαρταριστές καταστάσεις που διαρκώς κινούνται παράλληλα με τη δική μας πραγματικότητα. Συνήθως, δεν πιστεύεις αυτό που βλέπεις.
Εδώ δεν συμβαίνει ακριβώς αυτό, σε αυτό το βαθμό τουλάχιστον, μιας και αν μη τι άλλο η ιδέα αυτού του ιδιόμορφου ταξιδιού στο χρόνο μένει εν πολλοίς ανεξερεύνητη. Αντ’αυτού, ο Ντιπιέ χρησιμοποιεί την ιδέα σαν κάτι το καθαρά αλληγορικό, για να εξετάζει το πώς επηρεάζει τους κεντρικούς ήρωες και τους φίλους τους, ένα κουαρτέτο ανθρώπων που αναζητούν την ευτυχία ή/και τη νεότητα με διαφορετικούς τρόπους– και άρα συνέπειες. Είναι εξαρχής πολύ διασκεδαστικό και ευρηματικό (αν και υπάρχει εκεί μια χαλαρή νοτούλα «γαλλικού» σεξισμού που δεν περνάει τελείως απαρατήρητη) και παρά το ότι κυλάει σε κάποια επαναλαμβανόμενα μοτίβα εν τέλει βρίσκει ένα αναπάντεχα σφιχτό και –γιατί όχι;– υπαρξιακά έντονο φινάλε. Το πόσο απότομα έρχεται αυτό, και το πόσο εκτός ρυθμού με την υπόλοιπη ταινία είναι, το κάνουν ακόμα πιο αποτελεσματικό.
Θοδωρής Δημητρόπουλος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα news247.gr