Στο καινούριο τους σπίτι, μια σκάλα σε οδηγεί σε έναn κόσμο νεότητας που ισοδυναμεί με μισή μέρα. Όσες φορές επιλέγεις αυτές τις σκάλες, τόσο η εξωτερική σου εμφάνιση αποκτά σφρίγος, νιάτα, ομορφιά. Με κριτική ματιά και άτακτο χιούμορ, σε αυτό το κινηματογραφικό χρονικό λαγούμι, ο Κουεντίν Ντουπιέ, ίσως ο αγαπημένος μου νέος γάλλος σκηνοθέτης, εμπνέεται από το «Φάντασμα της Ελευθερίας» και συναντά την «Κατσαρίδα» του Κάφκα στην πιο πρωτότυπη και ουσιαστικά σουρεαλιστική ταινία του σύγχρονου Γαλλικού κινηματογράφου.
Αν ο Μίκαελ Χάνεκε ήταν μετεμψύχωση του Μπουνιουέλ, θα έκανε ταινίες σαν και αυτή.
Με δεδομένο το ότι «Είναι φριχτό να γερνάς» παρατίθεται κινηματογραφικά όχι με τον αναμενόμενο τρόπο, ερωτήματα σχετικά με το «Τί αναζητούμε από τη χαμένη νεότητα»; «Τί μας τρομάζει στο καλοδεχούμενο γήρας»; «Πώς η επεμβατική παρέμβαση ισοδυναμεί με ακρωτηριασμό της ωριμότητας»;
Με την ορχηστρική σουίτα του Bach σε B minor σε computerized ήχο, μπαίνουμε σε ένα videogame που μοιάζει με ιατρικό πείραμα της Μαντάμ Κιουρί στην πιο εύστοχη πρόσφατη καταγραφή της ιστορίας της ματαιοδοξίας. Η αλληγορία του κερωμένου γυαλιστερού μήλου που φέρει την απόλυτη σαπίλα στη σάρκα του, είναι από τις εξυπνότερες σεναριακές προσφορές του σύγχρονου κινηματογράφου στην περιπαικτική αιχμηρή φιλοσοφία της αφήγησης και της εικόνας.
Αλέξανδρος Ρωμανός Λιζάρδος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα ertnews.gr