Η ιστορία της Άριελ, της «Μικρής Γοργόνας», όπως μεταφέρθηκε το 1989 στην ταινία κινουμένων σχεδίων (καμία σχέση δηλαδή με το πρωτότυπο παραμύθι του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν) δείχνει πως ξεπλένει -συγγνώμη- πως ξεμένει από ιδέες ένα στούντιο που πλέον τροφοδοτείται σχεδόν αποκλειστικά από το παλιότερο μεγαλείο του και τα ξαναμαγειρεμένα ψαρικά. Το πείραμα δεν πέτυχε καθώς παραμένει επιδερμικά δικαιολογημένο το φυλετικό μπέρδεμα χωρίς να προσφέρει κάτι στην ιστορία.
Οι δεύτεροι χαρακτήρες δεν προλαβαίνουν να μας δείξουν τα συναισθήματα και τους στόχους τους και πέφτουν στα βαθιά. Η Άριελ δεν αισθάνεσαι ότι είναι ερωτευμένη. Οι ψηφιακοί της φίλοι στερούνται ενσυναίσθησης λόγω κατασκευής.
Το “διπλό”, δε, τέλος, στερεί το μεγαλείο της θάλασσας από ένα ωστικό κύμα συγκίνησης. Παρ’ όλα αυτά, η «Μικρή Γοργόνα» είναι από τις πιο έντιμες προσπάθειες του μεγαθηρίου να πιάσει κοράλλια στη στεριά βάζοντας όλες τις φυλές του κόσμου σε ζυγισμένες θέσεις κλειδιά, όχι επειδή ήταν απαραίτητο αλλά επειδή οι εμπορικές έρευνες ορίζουν την ανάγκη της αλλαγης. Θα επανέλθουμε με αναλυτικές κριτικές για τη μεταγλωττισμένη αλλά και την πρωτότυπη έκδοση.
Αλέξανδρος Ρωμανός Λιζάρδος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα ertnews.gr