ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΧΟΡΟΣ, Ο - Γιάννης Καντέα Παπαδόπουλος

Ο Σεντρίκ Κλαπίς είναι ένας σκηνοθέτης που αγαπά όσο λίγοι σύγχρονοι ομότεχνοί του να εξερευνά την πολύπτυχη έννοια της επούλωσης, ιδίως όταν εκείνη αφορά τραύματα ψυχολογικής φύσεως ("Επιστροφή στη Βουργουνδία") που προσεγγίζονται με όρους μελοδράματος. Εν προκειμένω, οι πληγές που απαιτούν φροντίδα αποκτούν και κυριολεκτική διάσταση, καθώς κεντρική ηρωίδα του φιλμ είναι μια ταλαντούχα μπαλαρίνα (Μαριόν Μπαρμπό), η οποία βλέπει τη ζωή της να διαλύεται σχεδόν την ίδια στιγμή. Λίγο πριν βγει στη σκηνή για το σόλο της, αντικρίζει το σύντροφό της να φιλά κάποια άλλη και αμέσως μετά τραυματίζεται εξαιρετικά σοβαρά. Αντιμέτωπη με τον κίνδυνο να μη φορέσει ποτέ ξανά πουέντ, η χορεύτρια ξεκινά ένα ταξίδι αυτογνωσίας, ελπίζωντας να βρει ένα καινούργιο υπαρξιακό νόημα.

Υπάρχουν χαρακτηριστικές εκλάμψεις πρωτοτυπίας στην ταινία του Κλαπίς, οι οποίες κάνουν άμεσα εντύπωση. Όπως η ευρηματική και άψογη αισθητικά εναρκτήρια σεκάνς, η οποία ξεδιπλώνει την πλοκή με απολύτως κινηματογραφικούς όρους. Επιπλέον, η στιβαρή ερμηνεία-αποκάλυψη της Μπαρμπό, μιας χορεύτριας στον πρώτο κινηματογραφικό ρόλο της, μέσα από την οποία αναδεικνύεται πως το μπαλέτο, τόσο όσον αφορά τα έργα του όσο και ως τεχνική, βασίζεται στη σωματική και ψυχική εξόντωση των ανθρώπων που το υπηρετούν. Πρόκειται για συστατικά που προσδίδουν αρετές στο φιλμ, αλλά αφήνει ανεκμετάλλευτα ο Κλαπίς για χάρη των ασφαλών συμβάσεων και των εύκολων σεναριακών επιλογών. Οι ευχάριστες εκπλήξεις όλο και λιγοστεύουν καθώς πλησιάζουμε στη λύση του δράματος, μέρος της οποίας αποτελεί και η απλουστευτική απεικόνιση του σύγχρονου χορού ως χορού της χειραφέτησης και της ελευθερίας. Σαφώς και είναι, ωστόσο θα περίμενε κανείς κάτι παραπάνω και λιγότερο κλισέ από τον έμπειρο Κλαπίς.