Ο Αλέν και η Μαρί μετακομίζουν σε ένα ήσυχο προάστιο. Στα έγκατα του νέου σπιτιού τους, βαθιά στο κελάρι, βρίσκεται ένα τούνελ. ΄Οταν μπαίνεις εκεί, και στη συνέχεια όταν βγαίνεις, έχουν οπωσδήποτε περάσει 12 ώρες αλλά έχεις γίνει νεότερος κατά και κατά τρείς ημέρες. Ο Αλέν έχει ένα αφεντικό, τον Ζεράρ που συνδέεται με μια όμορφη γυναίκα την Ζαν. Ο Ζεράρ εξομολογείται στους φίλους του ότι στην Ιαπωνία του έβαλαν νέο τεχνητό πέος, καθαρά ηλεκτρονικό, που λειτουργεί με τσιπ και μπορεί να είναι συνέχεια σε στύση.
Δυό παράλληλες ιστορίες, που συναντιούνται ελάχιστα για να καταγράψουν μια σύγχρονη κατάσταση. Οι σχέσεις που φθείρονται, το σώμα που διαλύεται, η ψυχοπαθολογία που υφέρπει, τα αδιέξοδα που κρύβονται κάτω από το χαλί, η εικόνα της σύγχρονης κοινωνίας.
Ο Κουεντίν Ντουπιέ, ένας ιδιόρρυθμος πεσιμιστής κινηματογραφιστής, γράφει πάντα πολύ πρωτότυπα παράξενα «πειραγμένα» σενάρια και τα σκηνοθετεί με τον δικό του τρόπο. Σύντομες αφηγήσεις, στοιχεία σουρεαλιστικά και επιστημονικής φαντασίας, «μαύρες» ιστορίες και πολύ δυστοπία. Με εντυπωσιάζει ο τρόπος που τελειώνει το φιλμ, που προβλήθηκε στο φεστιβάλ του Βερολίνου. Κλείνει ως ένα γιγαντιαίο επεξηγηματικό βιντεοκλίπ ιδιαίτερα απαισιόδοξο. Τρέλα, θάνατος, γερατειά, μοναξιά, ο άνθρωπος χάνεται μέσα στη φύση έχοντας εξαντλήσει τα όριά του. Είναι μια προβληματική, που μου θυμίζει Φερέρι, μ΄ έναν καυστικό, κυνικό και «κακό», ενοχλητικό χιούμορ. Αν χαρακτηρίσουμε το φιλμ κωμωδία, θα το αδικήσουμε πολλαπλά.
Αλέξης Δερμετζόγλου
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα kemes.wordpress