Παρακολουθώντας ένα love story της εποχής μας όπως αυτό του Τζιμ Στράους, με πάσα ειλικρίνεια δεν περίμενα να βαρεθώ τόσο πολύ – σε σημείο να νιώσω ότι το «Love strory» του 1970 είναι μια πολύ πιο… μοντέρνα ταινία. Για την ακρίβεια, σε επίπεδα ανίας, η «Αγάπη ξανά» πλησιάζει τη νυσταλέα συνέχεια του «Love Story», το «Oliver’s story» στο οποίο ο Ράιαν Ο’ Νιλ προσπαθούσε να ξαναβρεί τον έρωτα μετά τον θάνατο της Αλι Μακ Γκρόου.
Ο Ο’ Νιλ κατέληξε στην αγκαλιά της Κάντις Μπέργκεν (κάτι που και ως ιδέα και μόνο μπορεί να προκαλέσει βαρεμάρα) και κάτι παρόμοιο συμβαίνει και εδώ: στον ρόλο μιας επιτυχημένης συγγραφέα παιδικών βιβλίων, η Πριγιάνκα Τσόπρα Τζόνας χάνει τον κόσμο κάτω από τα πόδια της μετά τον θάνατο του φίλου της στο πρώτο δίλεπτο της ταινίας. Μετα πολλά καταλήγει στην αγκαλιά ενός ευγενέστατου αλλά εντελώς ξενέρωτου μουσικού δημοσιογράφου (Σαμ Χον).
Μέχρι να συμβεί αυτό ,η διαδικασία είναι μια αφάνταστη επανάληψη ήδη γνωστών πραγμάτων, ενώ κατά το ήμισυ περίπου της ταινίας ο θεατής είναι αναγκασμένος να διαβάζει sms που πετάγονται σαν βδέλλες στις άκρες της οθόνης. Το μόνο νεύρο σε αυτή την τόσο άνευρη ταινία είναι τελικά της Σελίν ντόν που υποδύεται τον ίδιο τον βιτριολικό εαυτό της!
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr