Η ανάγκη μιας Αμερικανίδας νοικοκυράς (Ελίζαμπεθ Μπανκς) να πάρει θέση μέσα στην έκρηξη της γυναικείας απελευθέρωσης στα τέλη της δεκαετίας του 1960, είναι ένα θέμα που μπορεί να προκαλέσει το ενδιαφέρον και οφείλω να παραδεχτώ ότι μέσα στην πρώτη μισή ώρα της (διαρκεί δύο), η ταινία της Φίλις Νάγκι, παρουσίαζε στοιχεία για να τα καταφέρει. Όταν η ηρωίδα της Μπανκς που ζει μια καλοβαλμένη αλλά άχαρη ζωή στα περίχωρα του Σικάγο ανακαλύπτει ότι έχει ένα σοβαρό θέμα με την εγκυμοσύνη της και βλέποντας μηδενική στήριξη από το πατριαρχικό κατεστημένο μέσα στο οποίο βρίσκεται εγκλωβισμένη, αποφασίζει να το αντιμετωπίσει μόνη.
Ετσι καταλήγει μέλος μιας παράνομης ομάδας γυναικών (με ηγέτιδα την Σιγκούρνι Γουίβερ) που στοχο εχει την εξασφάλιση ασφαλών αμβλώσεων σε μια εποχή που η άμβλωση ήταν παράνομη πράξη στις Ηνωμένες Πολιτείας (και εξακολουθεί να θεωρείται σε κάποιες Πολιτείες). Η σταδιακή ένταξη αυτής της γυναίκας σε ένα «κλαμπ» που μέχρι πρότινος θα αντιμετώπιζε όπως ο διάολος το λιβάνι προκαλεί την περιέργεια, όμως ως κινηματογραφικό σύνολο η ταινία περιορίζεται στην περιγραφή, ενδιαφέρεται περισσότερο για το περίγραμμα του θέματος, τις λεπτομέρειες των περιστατικών.
Και εδώ παρατηρεί κανείς την ανωτερότητα κάποιων παρόμοιου περιεχομένου ευρωπαϊκών ταινιών που μίλησαν για τα ίδια ζητήματα με πολύ πιο λιτό, ουσιαστικό τρόπο, όπως το «Μυστικό της Βέρα Ντρέικ» του Μάικ Λι και το πρόσφατο «Γεγονός» (2021) της Οντρέ Ντιγουάν που στηρίζεται στη νουβέλα της νομπελίστας Ανί Ερνό.
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr