Προσπαθώντας να αποσυνδεθεί με τον άρχοντά του, τον δράκουλα του σκότους, ο Ρένφιλντ θα πλησιάσει μια αστυνομικίνα με ροπή στις λάθος επιλογές, στην προσπάθεια της να τηρήσει τον νόμο. Ο δράκουλας όμως καλόμαθε στα σύκα και δεν έχει πρόθεση να αφήσει το δουλικό του σε χλωρό κλαρί.
Η δρακουλοπαρωδία ξεκινάει με τις καλύτερες προθέσεις (τα ασπρόμαυρα πλάνα -φόρο τιμής σε ταινίες του Μπέλα Λουγκόζι- είναι εξαιρετικά) αλλά στη συνέχεια αντί να παγώσει το αίμα σου, σε κάνει ζόμπι με την ανισορροπία καλού και κακού χιούμορ. Η σκηνή στην ψυχοθεραπεία (που λειτουργεί ως προάγγελος του τέλους) και της εκ βαθέων εξομολόγησης του Ρένφιλντ στο αφεντικό του είναι αποθεωτικές, ελλείψει ισορροπίας προθέσεων γίνεται το ενεργειακό βαμπίρ των καλοπροαίρετων θεατών.
Αλέξανδρος Ρωμανός Λιζάρδος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα ertnews.gr