Η ταινία αποτελεί πιστό ριμέικ της τουρκικής ταινίας «Πάντα Μόνος» («Issiz Adam», 2008). Ο χαρακτήρας του ορκισμένου εργένη κρύβει μια πικρή ιστορία από το παρελθόν. Κάτι καταλαβαίνουμε για την αφορμή που τον έκανε να αποφεύγει τη συναισθηματική δέσμευση, αλλά η σκοτεινή πλευρά του Πέτρου δεν φτάνει ποτέ στην οθόνη. Η έκρηξη που θα έφερνε τη σύγκρουση απουσιάζει. Το ταπεραμέντο της Ζωής και η ζεστασιά της είναι τα πιο φανερά στοιχεία της πλοκής της ταινίας. Ο αινιγματικός χαρακτήρας του Πέτρου όλο προσπαθεί να «μιλήσει», αλλά μένει ανολοκλήρωτος. Οι θεατές βγαίνουν από την αίθουσα με το ερώτημα «γιατί εξελίχθηκε ο ήρωας έτσι;» και «τι ακόμα συνέβη κατά την παιδική του ηλικία;».
Το σενάριο είναι μια ιστορία αγάπης, αλλά ο έντονος συναισθηματισμός καταντά μη ρεαλιστικός. Ευχάριστη έκπληξη της ταινίας είναι η σχετικά χαλαρή και αστεία ατμόσφαιρα ανάμεσα στο ζευγάρι στην αρχή της ταινίας. Η χημεία, όμως, μεταξύ τους δεν είναι και η καλύτερη. Ναι, είναι ένα όμορφο ζευγάρι, δεν είναι δυνατόν να ισχυριστεί κάποιος το αντίθετο. Ωστόσο, αυτό που μοιράζονται οι δυο τους στη ζωή φαίνεται να τους εμποδίζει στο υποκριτικό κομμάτι. Ειδικά στις δραματικές σκηνές οι ερμηνείες τους είναι άψυχες. Ο Γιάννης Τσιμιτσέλης προσπαθεί πάρα πολύ για να είναι ο δύστροπος Πέτρος και η Κατερίνα Γερονικολού έχει μια μηχανική συμπεριφορά, δεν της ταιριάζει ο ρόλος. Ξεχωρίζει η Όλγα Δαμάνη, η οποία συγκινεί ως μητέρα του Πέτρου, μια γυναίκα γεμάτη αγάπη, κατανόηση και πόνο.
Μεγάλο πλεονέκτημα της ταινίας είναι η ζωντανή φωτογραφία και τα πλάνα της. Ο Γιάννης Παπαδάκος ξέφυγε από την ευκολία και τoν απαράδεκτο εαυτό που έδειξε στις ταινίες Bachelor (2 και 3) και μπορώ να ομολογήσω πως τώρα έχει σκηνοθετήσει άρτια την ταινία. Δεν μιλάμε ασφαλώς για αριστουργηματική σκηνοθεσία, αλλά για μια αξιόλογη προσπάθεια. Η παραγωγή έχει προσέξει τις λεπτομέρειες και, αν παραβλέψουμε τα γνωστά προϊόντα που διαφημίζονται στην ταινία, είναι ένα από τα λίγα ριμέικ που δεν κοροϊδεύουν τον θεατή με αισχρότητες και προχειρότητα. Γι’ αυτό και μόνο τα ξεπερνά κατά πολύ!
Δέσποινα Τριανταφυλλίδου
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα eleftheria.gr