Η 25χρονη Φρέντι ταξιδεύει για πρώτη φορά στη Νότια Κορέα όπου γεννήθηκε πριν δοθεί για υιοθεσία και μεγαλώσει στη Γαλλία, σε μια παρόρμηση να επανασυνδεθεί με την καταγωγή της και έχοντας ως σκοπό την αναζήτηση των βιολογικών γονιών της.
Η Φρέντι χρειάζεται τη συγκατάθεση του κάθε γονέα ξεχωριστά για την αποκάλυψη της ταυτότητάς του, όσο και για να τον συναντήσει. Η νομοθεσία στη Νότια Κορέα είναι πολύ αυστηρή ως προς αυτό το θέμα. Εάν ο γονιός δεν απαντήσει στις οχλήσεις της υπηρεσίας, τότε το παιδί έχει δικαίωμα μετά από δυο χρόνια πάλι να ξανακάνει αίτηση για να συναντήσει τον γονέα του. Η Φρέντι επισκέπτεται τα πατρογονικά της εδάφη ξανά και ξανά, μέχρι να καταφέρει να συναντήσει και τους δυο... Σε αυτό το διάστημα επαναπροσδιορίζει τον εαυτό της, ανακαλύπτοντας πλευρές του εαυτού της που δεν είχε φανταστεί έως τότε. Το τραύμα είναι βαθύ. Το αντιλαμβάνεται κανείς βλέποντας την ταινία. Η αποδοχή που λείπει στην Φρέντι δεν αναπληρώνεται με τίποτα άλλο. Χωρίς αυτήν χάνει τον εαυτό της. Το σενάριο είναι σαν μια οροσειρά, αλλού πιάνει κορυφές με πολύ δυνατές σκηνές και αλλού μεγάλα σεναριακά κενά. Ο Ντάβι Τσου, ενώ έχει ξεκινήσει με κλασική λιτή συγκινητική αφήγηση, αλλάζει τελείως το ύφος της ταινίας του από ένα σημείο και μετά, δημιουργώντας ένα ανούσιο κενό χρόνου χωρίς να εξελίσσει την ιστορία του. Στα σημεία που προσπαθεί να περάσει και «πολιτική χροιά», εκεί είναι που βγαίνει ο θεατής τελείως από το κλίμα που δημιούργησε στην αρχή.
Παυλίνα Αγαλιανού
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα rizospastis.gr