Μέσα στον καταιγισμό των αστυνομικών σειρών που εδώ και χρόνια ξεφυτρώνουν παγκοσμίως και ασταμάτητα στην τηλεόραση και στις ψηφιακές πλατφόρμες, τι διαφορετικό μπορεί να πει μια ελληνική ταινία ανάλογου περιεχομένου ονόματι «Saison morte» (δηλαδή Νεκρή σεζόν) στην οποία ένα νησί του Αιγαίου θα γίνει αρένα αποτρόπαιων δολοφονιών πονοκεφαλιάζοντας τις αρχές;
Οφείλω να πω ότι παρά τα προβλήματά της στον ήχο (και δεν νομίζω ότι έφταιγε η ακοή μου, ούτε τα ηχεία της αίθουσας στην οποία την είδα), η ταινία του Θανάση Τότσικα είναι ελκυστικά φτιαγμένη, προσεχτικά φωτισμένη (Θοδωρής Μιχόπουλος) και με γρήγορο μοντάζ (Λάμπης Χαραλαμπίδης). Όπως εξάλλου το είδος απαιτεί. Επίσης, οι ηθοποιοί παίζουν ανεκτά – πόσο μάλλον αν συγκρίνεις αυτές τις ερμηνείες με εκείνες άλλων ελληνικών «αστυνομικών» ταινιών που έχουμε δει στο παρελθόν και πραγματικά φρικάρει. Και τέλος, ως ενός σημείου το στόρι σε κρατά, στο επίπεδο πάντα ενός κλασικού «who done it», όπου ο δολοφόνος αποκαλύπτεται στο τέλος.
Αλλά την ίδια ώρα, όσο και αν προσπαθήσεις, όσο καλές προθέσεις και αν έχεις, πολύ δύσκολα μπορείς να δεχτείς αυτά που βλέπεις (έτσι όπως παρουσιάζονται) ενταγμένα στην ελληνική πραγματικότητα. Με άλλα λόγια νιώθεις, ότι πολλά στοιχεία της ταινίας «πατούν» σε κάτι ξένο, κάτι όχι δικό μας – από τον σιωπηλό μπάτσο με το τραυματισμένο παρελθόν του Δημήτρη Λάλου, μέχρι τον ειδικό αστυνομικό (με 300 IQ τουλάχιστον) απεσταλμένο στο νησί προκειμένου να ξεδιαλύνει το μυστήριο των φόνων (τον υποδύεται ο Αλέξανδρος Λογοθέτης παραπέμποντας αμήχανα στα σαΐνια του FBI που σε τόσες και τόσες αμερικανικές σειρές και ταινίες αναλαμβάνουν δράση κάνοντας τους έξυπνους).
Είναι πάντως μάλλον στενάχωρο το θέμα της μίμησης στον ελληνικό κινηματογράφο. Στη δεκαετια του 1980 πολλοί Ελληνες σκηνοθετες προσπαθούσαν να μιμηθούν το ύφος του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Στη δεκαετια του 2000 πολλοί «πάτησαν» με προχειρότητα πάνω στη νεο-σεξοκωμωδια που θεμελίωσε με την επιτυχία του το «Safe sex». Στη δεκαετια του 2010 ήρθε η απροκάλυπτη μίμηση του σινεμά του Γιώργου Λάνθιμου. Και στη δεκαετια του 2020 οι σειρες τύπου CSI δίνουν κι αυτές τροφή για μια φτωχή απομίμηση α λα ελληνικά.
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr