ΕΜΜΟΝΕΣ ΩΡΕΣ ΣΤΟΝ ΤΟΠΟ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ - Θοδωρής Δημητρόπουλος

Μια πρώτου προσώπου εξομολόγηση της πρωτοπόρου φεμινίστριας, αβάν γκαρντ σκηνοθέτριας Αντουανέττας Αγγελίδη στην κόρη της Ρέα Βαλντέν, και στον κόσμο. Η οποία (μας) μιλά για το βλέμμα, τη ζωή, τα οράματα και τις ταινίες της, και τη συγκλονιστική εμπειρία της τύφλωσης. Μια ταινία φτιαγμένη σε ένα διαμέρισμα, στην διάρκεια της καραντίνας, τόσο πλούσια εσωτερική που κατορθώνει να μετατρέψει το μέσα σε έναν τεράστιο γαλαξία εμπειριών, αισθήσεων και οραμάτων.

Η Αγγελίδη (μας) κοιτά ευθέως καταθέτοντας αναμνήσεις που είναι λες και τις έσκαψε τώρα μόλις μπροστά μας, σκέψεις που θα νιώσεις πως μπορούν μόνο να αντηχούν στα βάθη του υποσυνείδητου– μήπως όμως αυτό δεν είναι η τέχνη, αυτό δεν είναι το σινεμά; Το περφόρμανς της Αγγελίδη συνδέει τελικά την εμπειρία της ζωής με την τέχνη, και μέσα από ένα καθηλωτικό αισθητικό πλαίσιο: Η ταινία της Βαλντέν απαρνείται το χρώμα, τοποθετεί την γυναίκα - σκηνοθέτη - πρωταγωνίστρια - εξομολογήτρια Αγγελίδη στο μέσον ενός κατάμαυρου μη-σκηνικού, όπου σα να μοιάζει διαρκώς να δραπετεύει από το σκοτάδι. Ή ίσως και να βρισκόμαστε όλοι μαζί σε αυτό, για να μοιραστούμε τις σκέψεις της, λόγια καθηλωτικά εκφρασμένα και ερμηνευμένα σε πρώτο πρόσωπο, με κάθε βλέμμα, κάθε συλλαβή, κάθε κίνηση, κάθε σιωπή της Αγγελίδη να μας παίρνει μαζί.

Θοδωρής Δημητρόπουλος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα news247.gr