Οι σχέσεις ανάμεσα στα μέλη της οικογένειας είναι ένα θέμα με το οποίο ο Αμερικανός σκηνοθέτης Άρι Άστερ είχε καταπιαστεί στις δυο προηγούμενες ταινίες, του, ταινίες τρόμου («Μεσοκαλόκαιρο», 1919 και «Η διαδοχή», 2018), που μας είχαν πρωτογνωρίσει ένα νέο ταλαντούχο δημιουργό. Τη φορά αυτή, ο Άστερ στρέφεται σε μια διαφορετική ταινία (με τον τρόμο να είναι εσωτερικός), με την οικογένεια να στρέφεται γύρω από τον Μπο του τίτλου και και την αυταρχική μητέρα του.
Μια βασανιστική στην πραγματικότητα οδύσσεια, με έναν ήρωα που μοιάζει περισσότερο με τον Ιωσήφ Κ. του Κάφκα, που από τη στιγμή που γεννιέται ακολουθεί ένα ταξίδι εφιαλτικό αντιμετωπίζοντας τους δαίμονες του, δαίμονες που έχουν την πηγή τους στον τρόπο των σχέσεων που έχουν αναπτυχθεί ανάμεσα στον Μπο (ένας εξαιρετικός Γιοακίν Φίνιξ) και τη μητέρα του, την πλούσια επιτυχημένη επιχειρηματία Μόνα (Πάτι ΛουΠόν).
Ένα εφιαλτικό ταξίδι που ξεκινά από τη γέννηση του Μπο (στον εκπληκτικό, σε μαύρο φόντο, πρόλογο, απλά ακούμε, στιγμές από τη γέννηση του: χτύπους της καρδιάς, κραυγές, κάποιο πέσιμο, ένα δυνατό ράπισμα και τελικά το κλάμα του τοκετού), την παιδική του ηλικία, το πέρασμα του στην εφηβεία και τον πρώτο και μοναδικό του έρωτα, μέχρι που γίνεται μεσήλικας, ηλικία που καλύπτει και το μεγαλύτερο τμήμα της ταινίας, με τον Γιοακίν Φίνιξ να τον ερμηνεύει με ένα συγκρατημένο τρόπο που σε συγκρίνει και σου λέει πολύ περισσότερα από λέξεις και ξεσπάσματα.
Ταξίδι δοσμένο όχι πάντα με χρονολογική σειρά, άλλοτε μέσα από την αφήγηση του Μπο στον ψυχαναλυτή του και άλλοτε μέσα από μνήμες και όνειρα, συχνά και καταπιεσμένες ελπίδες, μέσα από διάφορες σημαντικές περιόδους της ζωής του: αρχικά εκείνη με τον ψυχαναλυτή του, στη συνέχεια με τον Μπο να ετοιμάζεται να επισκεφτεί τη μητέρα του και να εμποδίζεται από διάφορα παράξενα γεγονότα, μέχρι που καταφέρνει τελικά να βγει ολόγυμνος από το σπίτι, και να βρεθεί μπροστά σε ένα μακελειό τρόμου, με ένα γυμνό σίριαλ κίλερ να σκοτώνει τους περαστικούς (σε σκηνές σουρεαλιστικές που φέρνουν στο νου το «Μπάρντο» του Ιναρίτου).
Όταν ο Μπο πληροφορείται τον ξαφνικό θάνατο της μητέρας του (σκοτώνεται όταν ένας πολυέλαιος πέφτει και της κόβει κυριολεκτικά το κεφάλι) θα καταληξει για ένα διάστημα στο σπίτι μιας αλλόκοτης οικογένειας, που θρηνεί το νεκρό γιο της, (με το γιατρό σύζυγο να γεμίζει τον Μπο με χάπια), και αφού περάσουμε μέσα από ένα δοσμένο με animation ρομαντικό επεισόδιο, και το «ερωτικό» διάλειμμα του Μπο με ένα κορίτσι σε κρουαζιερόπλοιο, παρακολουθούμε τον Μπο να καταφθάνει σε δάσος με ένα περιπλανώμενο θίασο που παρουσιάζει (μέσα από έργο σε έργο) μια ιστορία παρόμοια με τη δική του περιπέτεια.
Για να καταλήξουμε στο εκπληκτικό, εφιαλτικό επεισόδιο του φινάλε, με τον Μπο να αντιμετωπίζει τελικά τους προσωπικούς του δαίμονες, δαίμονες που τονίζουν τη μοναξιά, την απελπισία και τελικά την αποξένωση του βασανισμένου Μπο. Με τον Άστερ να συνδυάζει την κωμωδία (συχνά μαύρη) με το δράμα, για να τονίσει το ψυχολογικό τραύμα του αντί-ήρωά του, όλα δοσμένα με εντυπωσιακό στιλιζάρισμα, μέσα από ένα χείμαρρο παραισθησιογόνων, ποιητικών εικόνων, δοσμένων με σουρεαλιστικές πινελιές, που, παρά την τρίωρη διάρκεια της ταινίας, καταφέρνουν να σε κρατήσουν καρφωμένο στη θέση σου.
Νίνος Φένεκ Μικελίδης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα enetpress.gr