Η Κατί θέλει να ανοίξει δικό της εστιατόριο όπου να μαγειρεύει με τους δικούς της κανόνες και της δικές της ευαισθησίες. Δεν έχει ωστόσο ούτε την οικονομική επιφάνεια για να το κάνει, ούτε και την αναγνωρισιμότητα άλλων σεφ που έχουν διατελέσει διαγωνιζόμενοι ή κριτές σε σχετικά τηλεοπτικά σουξέ. Οπότε δέχεται μια δουλειά ως σεφ σε μια δομή για πρόσφυγες όπου η αποτελεσματικότητα προτιμάται έναντι της ακρίβειας και της δημιουργικότητας. Όμως η επιμονή της και η αγάπη της για τη μαγειρική όχι απλά θα κάνει τα παιδιά εκεί να εκτιμήσουν αυτό που προσφέρει, αλλά θα τους αλλάξει τελικά και τη ζωή.
Καλοφτιαγμένο, αν και χωρίς ιδιαίτερο βάθος ή εκπλήξεις, φιλμ κοινωνικής ευαισθησίας με ολίγη από ξώφαλτση κριτική στην μιντιακή μηχανή γύρω από τη βιομηχανία φαγητού. Φυσικά το τελικό set piece παρότι ίσως συναισθηματικά αποτελεσματικό, είναι κάπως εξωγήινο ως μηχανισμός πλοκής αλλά έστω, θα το επιτρέψουμε. Η ταινία έχει την καρδιά της σε σωστό μέρος, και παρότι ανάλαφρη για τα δεδομένα του θέματός της, δεν είναι ποτέ φτηνιάρικη.
Θοδωρής Δημητρόπουλος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα news247.gr