Ελπίδες μέσα από την καταστροφή
Το Αφρίν η κουρδική πόλη της Συρίας, είναι πλέον ένας σωρός από ερείπια. Πρώτα ο συριακός εμφύλιος που ξέσπασε το 2011, μετά το τρομακτικό Ισλαμικό Κράτος, ύστερα η τουρκική εισβολή το 2018 και τέλος o σεισμός με δικά του καταστροφικά αποτελέσματα. Πόσα να αντέξει ένας τόπος; Πόσα να αντέξουν οι άνθρωποι;
Ο Μερουάν Μπερεκέτ ο Κούρδος ποιητής και συγγραφέας που ζει στο Αφρίν, βίωσε όλα όσα συνέβησαν στην πατρίδα του. Σε έναν τόπο με ανθρώπους ανοιχτούς και φιλικούς, που αγαπούν τη ζωή και δεν βλέπουν εχθρικά τους άλλους λαούς. Για όλα όσα έζησε ο ίδιος και όσα κακά έπαθε το Αφρίν μιλάει ο Μπερεκέτ στην ταινία του Θωμά Σίδερη «Γάμος στο Αφρίν». Με οδηγό κάποια κινηματογραφημένα πλάνα από έναν γάμο που έγινε το 1995 ο Σίδερης, προσθέτοντας πλάνα από τα όσα συνέβησαν μετά, αναρωτιέται πόσοι από εκείνους τους ανθρώπους που χόρευαν και χαιρόντουσαν επέζησαν των καταστροφών που ήρθαν. Και δίνει το λόγο στον Μερουάν Μπερεκέτ ο οποίος αφηγείται και λέει για του Σύριους που ζήτησαν καταφύγιο στο Αφρίν όταν ξέσπασε ο εμφύλιος, για την επίθεση της Τουρκίας, για την αντίσταση των κατοίκων που πολέμησαν 58 μέρες σε μια πολύνεκρη πολιορκία για την οποία «η ανθρωπότητα σιώπησε», όπως σημειώνει με πόνο ο αφηγητής.
Ο Θωμάς Σίδερης μοντάρει το υλικό του το οποίο αποτελείται από λήψεις που έχει κάνει ο ίδιος αλλά και από λήψεις που έκανε ο Μερουάν Μπερεκέτ με κινητό τηλέφωνο. Υλικό συγκλονιστικό στο οποίο κυριαρχούν τα ερείπια, τα απομεινάρια της πόλης και των χωριών της περιοχής, ό,τι έχει απομείνει. Και τους ανθρώπους να περπατούν στα ερείπια αλλά και τα παιδιά να παίζουν ανάμεσά τους δίνοντας μια νότα αισιοδοξίας πως αύριο θα είναι καλύτερα τα πράγματα. Πολλές εικόνες καταστροφής, εικόνες που δείχνουν την καταστροφική μανία των ανθρώπων αλλά και τη ματαιότητα όλης αυτής της βαρβαρότητας που δεν οδήγησε πουθενά. Αλήθεια ποιος νίκησε σε αυτόν τον πόλεμο;
Από την δυνατή αυτήν ταινία, από την αμεσότητα των εικόνων και της αφήγησης θα ήθελα να κρατήσω μια εικόνα που καρφώθηκε στο μυαλό μου. Εκείνη με τα παιδάκια που κάνουν μάθημα όρθια στο σχολείο, που δεν έχουν θρανία να καθίσουν. Εικόνα που προκαλεί θλίψη αλλά γεννά και αισιοδοξία. Γιατί αυτήν πλέον χρειάζονται οι άνθρωποι στο Αφρίν και σε κάθε μέρος του κόσμου που δοκιμάζεται. Άλλωστε το λέει και ο Μερουάν Μπερεκέτ. Πως οι άνθρωποι θα χτίσουν και πάλι το Αφρίν και θα το κάνουν το ίδιο όμορφο όπως ήταν!
Στράτος Κερσανίδης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα kemes.wordpress.com