Ο κατά συρροή δολοφόνος Ghostface ακολουθεί τις αδερφές Κάρπεντερ στη Νέα Υόρκη, όπου πλέον μένουν ως φοιτήτριες, απειλώντας τη δική τους ζωή και των φίλων τους.
Η έκτη προσθήκη στη σειρά ταινιών τρόμου, μετά τις τέσσερις πρώτες ταινίες που σκηνοθέτησε ο Γουές Κρέιβεν (1996, 1997, 2000, 2011) και την περυσινή συνέχεια των Μπετινέλι- Όλπιν και Γκίλετ, οι οποίοι επιστρέφουν για να σκηνοθετήσουν και τη φετινή ταινία.
Ο ρυθμός είναι γρήγορος, η ανατροπή της πλοκής κι η ταυτότητα του δολοφόνου μένουν καλά κρυμμένα ως το τέλος, αλλά προσωπικά έχω πρόβλημα με την αληθοφάνεια των τραυματισμών, καθώς χαρακτήρες με σκισμένα στομάχια επιβιώνουν σαν γρατζουνισμένοι, ενώ κι ο δολοφόνος μοιάζει ν’ αποκρούει επιθέσεις πολύ πιο άγριες απ’ ό,τι του επιτρέπει η σωματική του διάπλαση, αν όχι εξαρχής η ανθρώπινη φύση του.
Νίκος Τσαγκαράκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα patris.gr