Το πώς εισχωρεί ο Αλπέρ, ένας εξαιρετικός τεχνίτης, στα αβαθή και σκοτεινά νερά της ιστορίας του είναι πραγματικά άθλος. Με μια στάσιμη –στα όρια του βαρετού– πλοκή καταφέρνει να βγάλει όλη την ένταση και το δραματουργικό βάρος που προκύπτει από τις σχέσεις των κοριτσιών με τον αυταρχικό πατέρα τους αλλά και με τα υπόλοιπα αρσενικά σύμβολα (ο μεγαλογιατρός, ο τσοπάνης σύζογος, ο κοινοτάρχης κ.ά.) της ταινίας.
Δριμύ κατηγορώ για τους παραδοσιακούς πατριαρχικούς μηχανισμούς εξουσίας, εύστοχο σχόλιο για την κλειστή κοινωνία, ανάδειξη του γυναικείου μεγαλείου με μια σειρά επεισοδίων που πηγαινοέρχονται από το γέλιο στο δάκρυ αλλά και μια καταπληκτική ερωτική σκηνή, που αναδεικνύει όλη τη δίψα για ζωή των ασυμβίβαστων ηρωίδων, με όχημα το κλασικό έργο του Τσέχοφ.
Κωνσταντίνος Καϊμάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα athensvoice.gr