«Παραληρηματικά παλαβό» χαρακτηρίζει το Flux Gourmet το web-site «The Daily Beast» και δεν θα διαφωνούσα μαζί του.
Ο Πίτερ Στρίκλαντ είναι γνωστός από τρεις ταινίες: την «Εκδίκηση της Καταλίν Βάργκα» (2009), το «Στούντιο ηχογραφήσεων Μπερμπεριάν» (2012) και «Το στοιχειωμένο ύφασμα» (2018) που είδα πρόσφατα στο Cinobo και μου άρεσε, το οποίο αφορούσε σε μια ιστορία ενός καταραμένου κόκκινου φορέματος καθώς περνάει από άτομο σε άτομο, με καταστροφικές συνέπειες.
Το Flux Gourmet είναι τοποθετημένο σε ένα ινστιτούτο αφιερωμένο στη μαγειρική και διατροφική απόδοση, όπου μια ομάδα ανθρώπων βρίσκεται μπλεγμένη σε αγώνες εξουσίας, καλλιτεχνικές βεντέτες και γαστρεντερικές διαταραχές. Κυρίως τις τελευταίες που απασχολούν περισσότερο το δικό μας Μάκη Παπαδημητρίου, που έχει και τον πιο άχαρο ρόλο σ’ αυτό το φιλμ αν και είναι αρκετά καλός.
Ο Παπαδημητρίου υποδύεται τον Στόουν, έναν ήρεμο δημοσιογράφο, που βασανίζεται από γαστρεντερολογικά προβλήματα ο οποίος έχει προσληφθεί από το Sonic Catering Institute, που είναι αφιερωμένο στην εξαγωγή… ήχων από διάφορα τρόφιμα και συζεί με τους ανθρώπους του ινστιτούτου καταγράφοντας τα πάντα, από τις προσωπικές τους στιγμές μέχρι τις παραστάσεις τους, που όταν δεν αμπελοφιλοσοφούν περί «πατριαρχίας στη μαγειρική» είναι σοκαριστικές.
Ο σκηνοθέτης Πίτερ Στρίκλαντ, σημειώνει ότι το Flux Gourmet ξεκίνησε αρχικά ως σάτιρα για τους καλλιτέχνες και την περίπλοκη σχέση τους με τα ινστιτούτα που χρηματοδοτούν το έργο τους. «Προσπάθησα να παραμείνω ουδέτερος και να κοιτάξω και τις δύο πλευρές προσφέροντας και συμπόνοια και χλευασμό», λέει χαρακτηριστικά και συνεχίζει: «Ενώ εξερευνούσα την προσωρινή διαμονή μιας καλλιτεχνικής κολεκτίβας που ασχολείται με το φαγητό σε ένα ινστιτούτο, μου φάνηκε ενδιαφέρουσα η ιδέα της αξίας του ταμπού και του σοκ στην τέχνη, η οποία σε αυτή την περίπτωση κοίταξε τη σκοτεινή πλευρά του στομάχου και των εντέρων. Αυτό τελικά οδήγησε στην ιστορία ενός άνδρα που πάσχει από πολύ ιδιωτικά και ενοχλητικά στομαχικά προβλήματα - προβλήματα από τα οποία υποφέρουν πολλοί άνθρωποι, αλλά μερικές φορές ντρέπονται να αναφέρουν ακόμη και στον γιατρό τους».
Η ταινία (που συμμετείχε και στο Φεστιβάλ Βερολίνου 2022), κέρδισε Βραβείο Σχεδιασμού Ήχου στα British Independent Film Awards 2022, αλλά εγώ προσωπικά είχα μια δυσκολία με την voice over αφήγηση. Από την άλλη, δεν με ενόχλησε η χρήση της performance art (και ο Τιμ Σίντελ έχει κάνει καλή δουλειά στη φωτογράφηση και τα κάδρα) ούτε και της avant-garde μουσικής και θορύβων (no problem). Η έλλειψη σεναρίου, ο αργός ο σκηνοθετικός ρυθμός και οι επίπεδες ερμηνείες, εμποδίζουν την απόλαυση αυτής της pas mal εικαστικής δημιουργίας.
Άγγελος Πολύδωρος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα aggelospolidoros.blogspot.com