Προκειμένου να εξασφαλίσει χρηματοδότηση για την έρευνά της, μια αρχαιολόγος συμμετέχει σ’ ένα πειραματικό τεχνολογικό πρόγραμμα, στο πλαίσιο του οποίου δέχεται να συγκατοικήσει μ’ ένα ανδροειδές ρομπότ, προγραμματισμένο σύμφωνα με τις επιθυμίες της για τον ιδανικό ερωτικό σύντροφο.
Κοινωνική/ αισθηματική κομεντί με την οποία η πρωταγωνίστρια Μάρεν Έγκερτ κέρδισε την Αργυρή Άρκτο ερμηνείας στο φεστιβάλ Βερολίνου 2021. Πρόκειται επίσης για τη δεύτερη ταινία της γερμανίδας σκηνοθέτριας Σράντερ που βγαίνει στις ελληνικές αίθουσες σε σύντομο χρονικό διάστημα, μετά το αξιόλογο «Κάποια μίλησε» («She Said»).
Η σκηνοθέτρια προσεγγίζει το θέμα με λεπτότητα και προσοχή, αναγνωρίζοντας τα κλισέ του είδους, χωρίς όμως να τα αφήνει να καπελώνουν την αληθοφάνεια της πλοκής και τη συνέπεια του σεναριακού συλλογισμού, ο οποίος καταλήγει επιφυλακτικός, αμφίθυμος κι αναποφάσιστος σχετικά με το θέμα που πραγματεύεται, για το κατά πόσο η τεχνητή νοημοσύνη μπορεί να αντικαταστήσει την ανθρώπινη φύση.
Το κρίμα είναι ότι, δεδομένου ότι οι πρωταγωνιστές περνάνε μια φάση κατά την οποία ερωτεύονται, η ταινία στερείται το παραμικρό ίχνος γοητείας και σεξουαλικότητας, με ενδεικτικότερο παράδειγμα τη σκηνή της ερωτικής τους επαφής, που είναι μία από τις πιο απαθείς και γι’ αυτό ακούσια αστείες του στην ιστορία του είδους της. Παρότι θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι το συγκεκριμένο αποτέλεσμα αποτελεί έμμεση θέση του ύφους στο θέμα της ταινίας, προσωπικά το αποδίδω σε έλλειψη σκηνοθετικής κι ερμηνευτικής έντασης.
Νίκος Τσαγκαράκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα patris.gr