Πριν από 65 εκατομμύρια χρόνια, συντρίβεται στη Γη ένα διαστημόπλοιο, από το οποίο επιζούν μονάχα ο πιλότος κι ένα μικρό κορίτσι, οι οποίοι θα πρέπει να επιβιώσουν σ’ έναν πλανήτη γεμάτο δεινοσαύρους και να διαφύγουν πριν φτάσει ο επερχόμενος κομήτης.
Περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας, η σεναριακή και σκηνοθετική προχειρότητα της οποίας προκαλούν απορία για τη συμμετοχή του πρωταγωνιστή Ντράιβερ, που διαθέτει αρκετό καλλιτεχνικό κύρος κι εμπορική δυναμική, ώστε να μπορεί να πρωταγωνιστεί σε πολύ πιο μεγαλεπήβολα και καλοστημένα σχέδια. Για παράδειγμα, προσωπικά δεν καταλαβαίνω γιατί μία από τις πρώτες σκέψεις που κάνει φευγαλέα ο ήρωας μετά τη συντριβή του σκάφους του είναι ν’ αυτοκτονήσει, χωρίς καν να δώσει στον εαυτό του τον χρόνο να σκεφτεί διεξόδους, αλλάζοντας αμέσως γνώμη.
Επίσης, στη σεκάνς όπου εγκλωβίζεται μαζί με τη μικρή μέσα στους βράχους, δε γίνεται ξεκάθαρο πώς ακριβώς η κατολίσθηση που προκαλεί η έκρηξη τούς βοηθάει αντί να τους εγκλωβίζει χειρότερα, με αποτέλεσμα η διαφυγή τους να μοιάζει παράδοξη. Επιπλέον, οι σκηνοθέτες συχνά μοιάζουν να μην ξέρουν τι ακριβώς να κάνουν με τους χαρακτήρες κι ο Ντράιβερ δείχνει αμήχανος, οι δεινόσαυροι είναι αληθοφανείς και τρομακτικοί αλλά δεν αξιοποιούνται όσο θα περίμενε κανείς, δεδομένης και της -με το ζόρι- μιάμισης ώρας της διάρκειας, μέσα στην οποία η ταινία μοιάζει περισσότερο βιαστική, παρά μεστωμένη.
Νίκος Τσαγκαράκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα patris.gr