Το μέλλον ανήκει στη γυναίκα, μας λέει με εύγλωττο τρόπο ο Ιρανός Σαϊντ Ρουσταγί
Στις εξαιρετικές ταινίες που είδαμε στο φεστιβάλ των Καννών (βραβείο καλύτερης ταινίας των κριτικών της FIPRESCI) ήταν και η ιρανική ταινία «Η Λέιλα και τα αδέρφια της» του Σαϊντ Ρουστάβι, από τους νεότερους σκηνοθέτες που συνέβαλαν στην ανανέωση του ιρανικού κινηματογράφου. Μια συναρπαστική, αποκαλυπτική μελέτη χαρακτήρων γύρω από μια δυναμική γυναίκα και των τεσσάρων αδύναμων, αχαϊρευτων αδερφών της, που βασικά τους συντηρεί η ίδια, και του εξίσου άπληστου, αδιάφορου για την οικογένεια του, πατέρα της.
Η Λέιλα του τίτλου (εξαιρετική στο ρόλο η τακτική πρωταγωνίστρια του Ασγκάρ Φαρχάντι, Ταρανέ Αλιντούστι), παρά τους συνεχείς πόνους στην πλάτη, εξαιτίας του στρες και του φόρτου εργασίας, είναι βασικά η μόνη που εργάζεται και βγάζει αρκετά χρήματα για να φροντίσει ολόκληρη την ανίκανη ανδροκρατούμενη οικογένειά της.
Ο ένας αδερφος, ο Αλιριζά (μια πολύ καλή ερμηνεία από τον Ναβίντ Μοχαμαντζάντε), φτάνει στην πόλη τους, ύστερα από μεγάλη απουσία, όταν χάνει τη δουλειά του με το κλείσιμο του εργοστασίου, που αρνείται να τους πληρώσει τους μισθούς των τελευταίων 12 μηνών. Ο παχύσαρκος Παρβίζ, καθαριστής σε τουαλέτες, δεν βγάζει αρκετά χρήματα για να βοηθήσει την οικογένεια, ο μυώδης Φαρχάντ, περνάει τον καιρό του παρακολουθώντας αγώνες μποξ στην τηλεόραση, ενώ ο τέταρτος αδερφός, ο κυνικός Μανουσέ ψάχνει να βρει τρόπους να βγάλει πολλά λεφτά, χωρίς ποτέ να καταφέρνει κάτι. Πλάι στους παρασιτικούς αυτούς αδερφούς υπάρχει και ο δολοπλόκος και άπληστος πατέρας τους, που όνειρο του είναι να γίνει ο «πατριάρχης» της φυλής και που για να το πετύχει είναι έτοιμος να θυσιάσει το μέλλον της οικογένειάς του.
Η Λέιλα, που θέλει να βοηθήσει την οικογένεια, να ξεπεράσει τη φτώχεια και τα προβλήματά της, ετοιμάζει ένα σχέδιο, όπου όλα τα μέλη της οικογένειας θα συμβάλουν οικονομικά για να μπορέσουν να πάρουν δάνειο και να αγοράσουν μαγαζί στο εμπορικό κέντρο της περιοχής τους. Για να συμπληρώσουν το ποσό χρειάζονται και τα 40 χρυσά νομίσματα που έχει κρυμμένα ο πατέρας τους ο οποίος όμως προτιμά να τα δώσει γαμήλιο δώρο στην κόρη του προηγούμενου, το ίδιο σαν κι αυτόν, δολοπλόκου πατριάρχη (ο οποίος του προτείνει να αναλάβει ως ο νέος πατριάρχης).
Γεγονός που θα οδηγήσει στη μεγάλη σύγκρουση των μελών (σε σκηνές δοσμένες με λεπτομέρεια και δύναμη, θυμίζοντας τον ιταλικό ρεαλισμό της δεκαετίας του ‘60) για να καταλήξει στη θαυμάσια σκηνή του γάμου, και να αποδείξει, τελικά, τη μετριότητα των άχρηστων αρσενικών μελών της οικογένειας, σε αντίθεση με τη δυναμικό χαρακτήρα της γυναίκας, που, σε μια αναποτελεσματική ανδροκρατούμενη κοινωνία όπως η ιρανική, με τη γυναίκα να αντιμετωπίζεται πολίτης δεύτερης κατηγορίας, σε κάνει να φωνάξεις, όπως και ο Μάρκο Φερέρι στην ταινία του, «το μέλλον είναι γυναίκα»!
Νίνος Φένεκ Μικελίδης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα enetpress.gr