Ανάλαφρος και ευαισθητος στοχασμός πάνω στην σχέση ανθρώπου – μηχανής, η ταινία της Μαρία Σράντερ, έχει ως κεντρική ηρωίδα μια επιστήμονα (Μάρεν Εγκερτ) που αναλαμβάνει να αξιολογήσει έναν άντρα – ρομπότ κατασκευασμένο ειδικά για να ικανοποιεί τον άνθρωπο που θα τον αποκτήσει. Η επιστήμονας θα δει ότι ο γοητευτικός κύριος Τόμας (ο Βρετανός Νταν Στίβενς – που θυμίζει αμυδρά τον Πιρς Μπρόσναν στα νιάτα του) την επηρεάζει σε πολλούς τομείς της ζωής της στους οποίους αναγκαστικά θα γίνει συμμέτοχος. Και όχι μόνο στην στηρίζει σε κάθε τι που την προβληματίζει αλλά έχει και την λύση του προβλήματος στο πιάτο παρουσιάζοντάς την με φιλικό και πάντοτε ευγενή τρόπο.
Φιλικό στην κυριολεξία γιατί συνήθως, κρίνοντας κυρίως από τον αμερικανικό κινηματογράφο (και ένα πρόσφατο παράδειγμα είναι η «M3GAN») τέτοια ρομπότ μετατρέπονται σε τέρατα και πνίγουν τις ταινίες (προβλέψιμα) στο αίμα. Όχι εδώ. Η Σράντερ θέλει πάνω απ’ όλα να κάνει έναν διαλογισμό πάνω στο δύσκολο θέμα με το οποίο καταπιάνεται, οι προθέσεις της είναι ενάρετες, το όραμά της συγκεκριμένο, η διάθεσή της κεφάτη και το σενάριο για να στηρίξει μια υπερβολική μεν αλλά πολύ ενδιαφέρουσα ιδέα, συμπαγές τόσο όσο χρειάζεται.
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr