Στο οικογενειακό δράμα του Σαέντ Ρουσταγί, από τον τίτλο κιόλας αντιλαμβανόμαστε ότι η Λέιλα (Ταρανεχ Αλιντουστί), δηλαδή η γυναίκα, θα είναι η κυρίαρχη παρουσία ανάμεσα σε ένα… απελπιστικά ανδροκρατούμενο περιβάλλον, αποτελούμενο από τους τέσσερις αδελφούς της (Ναβίντ Μοχαμαντζαντέχ, Πέιμαν Μααντί, Φαρχάντ Ασλανί, Μοχαμάντ Αλί Μοχαμαντί), που όλοι είναι χαϊβάνια, όλοι έχουν ικονομικά προβλήματα, όλοι βρίσκονται στην απραξία και όλοι κατοικούν στο ίδιο σπίτι, των γονιών τους, αφού δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν. Η κατάσταση, δηλαδή, είναι οριακά κωμική, πόσο μάλλον όταν το κομβικό σημείο της ιστορίας θα γίνουν οι χρυσές λίρες που είχε κρυμμένες ο πατέρας τους (Σαέντ Πουρσαμιμί), τις οποίες εκείνος θέλει να αξιοποιήσει για να αποκτήσει την τιμή στο σόι του (εξαγοράζοντάς την παρακαλώ!) ενώ οι αδελφοί τις θέλουν για να ιδρύσουν μια δική τους επιχείρηση που όλα δείχνουν ότι με μαθηματική ακρίβεια θα αποτύχει.
Όλα τα παραπάνω γεμίζουν με πολλές λεπτομέρειες την διάρκειας δύο ωρών και 45 λεπτών ταινία, που έχει κάποιες ενδιαφέρουσες στιγμές, χάρη κυρίως στο νατουραλιστικό παίξιμο των ηθοποιών. Ενδιαφέρον επίσης βρίσκεις στους ισχυρούς δεσμούς που δένουν τα μέλη αυτής της παράξενης οικογένειας, ακόμα και σε αυτή την απόλυτη μιζέρια. Και πάλι, όμως, βλέπεις ότι και εδώ το θέμα πολύ σύντομα εξαντλείται, ο Ρουσταγί εμμένει στις λεπτομέρειες ενώ η ουσία δεν είναι σε αυτές, η ίδια ταινία θα «καθόταν» μέσα σου αν ήταν πιο σφιχτή ή – πιθανόν – αν είχε άλλο σκηνοθέτη, για παράδειγμα τον Ασγκάρ Φαραντί (να σημειωθεί ότι η ταινία συμμετείχε πέρσι στο επίσημο διαγωνιστικό πρόγραμμα του τελευταίου φεστιβάλ των Καννών διεκδικώντας τον Χρυσό Φοίνικα).
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr