Ένα βράδυ, η Μία βιώνει μια τρομοκρατική επίθεση σε ένα παρισινό μπιστρό. Τρεις μήνες μετά, πασχίζει να θυμηθεί τι ακριβώς συνέβη το μοιραίο βράδυ και πώς να ανακτήσει τη ζωή της, για να βρει ξανά τον εαυτό της. Όμως δεν είναι πια η ίδια και το Παρίσι δεν είναι πια το ίδιο...
Η ταινία παραπέμπει στις τρομοκρατικές επιθέσεις που συγκλόνισαν τη γαλλική πρωτεύουσα το 2015. Συγκεκριμένα η σκηνοθέτης αντλεί υλικό από την προσωπική της εμπειρία, αφού ο αδερφός της βρισκόταν στην επίθεση στο Μπατακλάν.
Η ταινία δεν έχει σκοπό να αναλύσει ούτε την τρομοκρατία ως φαινόμενο, ούτε τα κίνητρα των δραστών. Αντίθετα, στέκεται στο σημαντικό κομμάτι των τραυμάτων που μένουν στους επιζώντες, πώς αυτοί τα διαχειρίζονται και πώς τα γεγονότα δομούνται και υποδομούνται μέσω της μνήμης. Πραγματικά, είναι μια καλή δουλειά πάνω στις συνέπειες των επιθέσεων και πώς διαμορφώνεται η ζωή των θυμάτων μετά το γεγονός. Μέσα από τη ματιά της Μία, αντιλαμβανόμαστε ότι ένα τέτοιο γεγονός μπορεί να αλλάξει εντελώς τις προτεραιότητές του και τη ζωή του θύματος για πάντα. Βλέπουμε την αλληλεγγύη μεταξύ των θυμάτων και πόσο η συλλογική μνήμη είναι εκείνη που βοηθάει τους ανθρώπους να ενώσουν τα κομμάτια της χαμένης προσωπικής τους μνήμης από το σοκ που προκαλείται σε τέτοιες περιπτώσεις. Αργή, υπαινικτική, κι ανθρώπινη και το κυριότερο χωρίς πρόθεση να δικάσει σε πρώτο επίπεδο. Η Βιρζινί Εφιρά είναι υπέροχη σε άλλη μια ταινία της.
Παυλίνα Αγαλιανού
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα rizospastis.gr