Στη Νότια Κορέα, εκατοντάδες μωρά κάθε χρόνο βρίσκονται παρατημένα, γεγονός που έχει οδηγήσει να προστεθούν σε κτίρια κουτιά - δοχεία που προστατεύουν τα βρέφη, μέχρι να τα μαζέψει κάποιος. Ενας υπάλληλος μιας εγκατάστασης με «βρεφοδόχους» και ο φίλος του που παλεύει με τα χρέη του, κλέβουν ένα μωρό για να το πουλήσουν σε καλή τιμή. Σύντομα, όμως, οι ντετέκτιβ που τους παρακολουθούσαν, τους εντοπίζουν αθόρυβα για να αποσπάσουν κρίσιμα στοιχεία.
Μετά τους υπέροχους «Κλέφτες Καταστημάτων» μια ακόμη ταινία του Κόρε-Εντα που αξίζει να δείτε, ο οποίος επιμένει να έχει στον κεντρικό του άξονα την οικογένεια και τα παιδιά. Σκληρά και σπαρακτικά όπως πάντα.
Χωρίς καμία ευκολία στην αφήγησή του, χαρτογραφεί μέχρι τέλους τους κεντρικούς του χαρακτήρες με ενδελέχεια. Κανένα συμπέρασμα που αποκομίζει ο θεατής στην αρχή δεν παραμένει ίδιο στο τέλος. Ρίχνει φως στα άδυτα της ψυχής τους και βγάζει τα ωραιότερα στοιχεία του χαρακτήρα τους στην επιφάνεια. Για τον σκηνοθέτη οι συνθήκες καθορίζουν τους ανθρώπους και τις πράξεις τους. Πιάνεται από μια προσωπική ιστορία για να δείξει το όλον. «Μ' από την κόλασή μου στο φωνάζω: εικόνα σου είμαι, κοινωνία, και σου μοιάζω», όπως έλεγε στο ποίημά της «Αμαρτωλό» η Γαλάτεια Καζαντζάκη. Αυτός είναι ο στόχος του, βαθύ κοινωνικό σινεμά. Κι αν μας γυρίζουν πολύ πίσω στο παρελθόν οι βρεφοδόχοι, ουσιαστικά μας κάνουν να αναρωτηθούμε εάν η σάπια μήτρα του καπιταλισμού μπορεί να «εξυγιανθεί» ή εάν εκείνη είναι που «γεννάει» τα «αδέσποτα» παιδιά και το εμπόριο βρεφών σε όλες τις χώρες του κόσμου...
Παυλίνα Αγαλιανού
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα rizospastis.gr