«Estamos buscando» («ψάχνουμε») λέει κάποια στιγμή ένα από τα «κλεμμένα» παιδιά του συγκλονιστικού ντοκιμαντέρ «Ξεριζωμένοι» της Ελένης Αλεξανδράκη. Ντοκιμαντέρ γύρω από παιδιά που, για πολιτικούς συχνά λόγους, ξεριζώθηκαν βίαια από τη χώρα τους, από γονείς και συγγενείς, για να πουληθούν και συχνά να γίνουν αντικείμενο εκμετάλλευσης. Παιδιά από όλο τον κόσμο, «από τον Ελληνικό Εμφύλιο ως το Αφγανιστάν, από τα χρόνια του Φράνκο μέχρι τα χρόνια του COVID-19, από τον Ινδικό ωκεανό μέχρι τη Σιβηρία», όπως αναφέρει το εισαγωγικό σημείωμα της ταινίας.
Μέσα από συνομιλίες και τις εξομολογήσεις με εφτά τέτοια παιδιά, μαθαίνουμε για την αληθινή, καθόλου ευχάριστη, περιπέτεια των δικών μας παιδιών στις Παιδουπόλεις της «Μεγάλης Μητέρας» (όπως τα ήθελαν να αποκαλούν τη βασίλισσα Φρειδερίκη), παιδιών ανταρτών, που το κράτος άρπαζε από τις μητέρες ή τους συγγενείς τους, επειδή οι πατεράδες τους είχαν αναγκαστεί να καταφύγουν σε χώρες του σοβιετικού μπλοκ και που το κράτος ήθελε να σώσει από τον κομμουνισμό, παιδιά που, σε διάφορες χώρες, γιατροί (πληρωμένοι από πλούσιους θετούς γονείς) δήλωναν « νεκρά» στις μητέρες τους (όπως μας αποκαλύπτει η μητέρα από την Ανδαλουσία), για να τα δώσουν σε εύπορες οικογένειες, παιδιά από το Ηνωμένο Βασίλειο, τον Καναδά, τη Χιλή, την Αυστραλία, το Αφγανιστάν, και αλλού, που πολλά χρόνια αργότερα τους βρίσκουμε να ψάχνουν για τους αληθινούς γονείς τους, αναζητώντας την αληθινή τους ταυτότητα.
Τα ενήλικα σήμερα παιδιά αφηγούνται με πάθος, ειλικρίνεια, συχνά και με συγκίνηση, τις συγκλονιστικές, σπαρακτικές ιστορίες τους, από τον Έλληνα που μεγάλωσε σε παιδούπολη της «μαμάς» Φρειδερίκης, για να μετατραπεί σταδιακά σε ένθερμο ακτιβιστή της Αριστεράς, τον σήμερα Γάλλο Ζαν-Φιλίπ, που μας μιλάει για το ξεριζωμό του, όπως και πολλών συμπατριωτών του, που τους άρπαζαν από το νησί Ρεϋνιόν για να τους μεταφέρουν και να τους μεγαλώσουν στη Γαλλία (τα «παιδιά της Κρεζ»).
Αλλά και το κορίτσι που μικρό, ξεκίνησε μαζί με τους γονείς και τα άλλα αδέρφια της, αναζητώντας καλύτερη ζωή στην Ευρώπη, ακολουθώντας ένα τελικά τραγικό ταξίδι από το Αφγανιστάν για να διασχίσει Ιράν και Τουρκία, και να χάσει, γονείς και αδέρφια, μέσα από ένα καράβι υπερφορτωμένο με 400 περίπου μετανάστες καράβι που βούλιαξε στη θάλασσα (με 90 τουλάχιστο νεκρούς), ή το υποτιθέμενο «νεκρό» κορίτσι από την Ανδαλουσία που ψάχνει για τη μητέρα της.
Ιστορίες που η Αλεξανδράκη, γνωστή μας και από αλλά ωραία ντοκιμαντέρ («Ο αρσιβαρίστας και ο Άγγελος», Κωστής Παπαγιώργης, ο πιο γλυκός μισάνθρωπος»), αφηγείται διεξοδικά, με αμεσότητα, αφήνοντας τα πρόσωπά της να μας εκμυστηρευτούν απευθείας, χωρίς παρεμβολές, τις απαράδεκτα απάνθρωπες, βουτηγμένες σε μια μισαλλόδοξη ατμόσφαιρα, συγκινητικές ιστορίες τους (με την πιο συγκινητική εκείνη του κοριτσιού από το Αφγανιστάν).
Νίνος Φένεκ Μικελίδης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα enetpress.gr