Να βρίσκεσαι στην πραγματικότητα, ανάμεσα σε ανθρώπους και πραγματικές καταστάσεις αλλά την ίδια ώρα να νιώθεις ότι τα πόδια σου δεν πατούν σταθερά στην γη. Σε κατάσταση «λίμπο», όπως λέγεται. Δυσάρεστο στην σκέψη, ιδιαιτέρως δύσκολο για έναν ηθοποιό να το αποδώσει. Όμως εκεί ακριβώς πετυχαίνει διάνα η Βιρζινί Εφιρά, πρωταγωνίστρια της τέταρτης μεγάλου μήκους κινηματογραφικής δημιουργίας της Αλίς Βινοκούρ (που είναι και η καλύτερή της ως τώρα).

Εμπνευσμένη από αληθινά περιστατικά, τα οποία μάλιστα έζησε ο ίδιος ο αδελφός της σκηνοθέτριας όταν γλίτωσε παρά τρίχα στις τρομοκρατικές επίθεσεις στην Γαλλία το φθινόπωρο του 2015, η ταινία θέλει την Εφιρά στον ρόλο της Μία, μιας όμορφης, καλοβαλμένης γυναίκας με τακτοποιημένη ζωή και καλή δουλειά (μεταφράστρια), που θα δει τα πάντα να αλλάζουν όταν επιβιώνει από μια επίθεση σε μπιστρό του Παρισιού.

Φυσικά στόχος της Βινοκούρ δεν είναι να σχολιάσει την έκρυθμη κατάσταση της εποχής της ταινίας. Αυτό αν γίνεται, είναι παράπλευρο στοιχείο της ταινίας. Εκείνο που την ενδιαφέρει είναι να εξετάσει, περισσότερο ως παρατηρήτρια (όπως δηλαδή και εμείς, οι θεατές), τα επίπονα στάδια μέσα από τα οποία αυτή η γυναίκα θα πρέπει να περάσει για να συνέλθει από το σοκ και να επανέλθει (αν επανέλθει).

Με φόντο ένα κυρίως νυχτερινό Παρίσι, ενίοτε βροχερό και σχεδόν μονίμως μελαγχολικό, η Βινοκούρ καταγράφει αυτή την εσωτερική οδύσσεια της Μία μέσα από «μικρές» και «μεγάλες» στιγμές. Ενοχές, αμφιβολίες, έρευνα, γνωριμίες με ανθρώπους που ήταν παρόντες στην επίθεση και επίσης γλίτωσαν (ένας τραπεζίτης – Μπενουά Μαζιμέλ), θραύσματα μνήμης που αγωνιούν να συναρμολογηθούν και πάνω απ’ όλα ένας βαθύς εσωτερικός πόνος βυθισμένος στην σιωπή και την απορία – πως είναι δυνατόν κάτι τέτοιο να συνέβη σε μένα;

Η Εφιρά συμβάλλει τα μέγιστα με την εκφραστικότητά της, καλύπτει ακόμα και τις αναπόφευκτες επαναλήψεις που εντοπίζεις σε μια ιστορία ειπωμένη με άκρατο σεβασμό Και ομολογώ ότι βλέποντας το «Παρίσι ξανά» μου ήταν αδύνατον να μην σκεφτώ τους ανθρώπους που επέζησαν της πρόσφατης τραγωδίας στα Τέμπη, πολλοί από τους οποίους, ίσως να βρίσκονται σε μια κατάσταση παρόμοια με αυτήν που βλέπουμε στην ταινία.