Ο Ιάπωνας σκηνοθέτης Χιροκάζου σε άλλη μια κορεάτικη ταινία του γύρω από ένα σοβαρό κοινωνικό πρόβλημα. Στην Νότια Κορέα μητέρες εγκαταλείπουν τα παιδιά τους σ΄ ένα κουτί κι από εκεί και μετά αναλαμβάνει η κοινωνική πρόνοια και η εκκλησία.
Δυό άνδρες έχουν στήσει μια «επιχείρηση», αρπάζουν τα εγκαταλελειμένα βρέφη και τα πωλούν σε άτεκνα ζευγάρια. ΄Οταν μια μητέρα αναζητάει το παιδί που εγκατέλειψε, περιπλέκεται η ιστορία. Δυο γυναίκες αστυνομικοί βρίσκονται στα ίχνη της σπείρας.
Πρόκειται για ένα ανθρωπιστικό, κοινωνικό οδοιπορικό, με επιρροές από το γαλλικό νουάρ, που διερευνά ψυχολογικές διακυμάνσεις και ηθικά διλήμματα. Ο σκηνοθέτης αφηγείται αργόρυθμα με μια βασανιστική επιμονή και πολλά μεσαία και πλαν- αμερικέν. Οι διάλογοι έχουν την φιλοσοφία τους και ενίοτε το «δίδαγμα» σε μια προσπάθεια να φωτιστούν κάποια αδιέξοδα. Σεναριακά κενά και ελλείψεις παρακάμπτονται για να φτάσουμε στο ζητούμενο αποτέλεσμα, με τους ρόλους να είναι άψογοι.
Πρόκειται για σινεμά αισιόδοξο, σαφώς ουμανιστικό όπου τίθενται διλήμματα, όπως νόμιμος φόνος (έκτρωση) ή παράνομος (εγκατάλειψη νεογνού με μεγάλες πιθανότητες θανάτου). Αυτά τα διλήμματα ξεπερνούν τον ανατολίτικο εξωτισμό και ακουμπούν δυτικές ιστορίες, παραδοξότητες και ερωτηματικά. Ο βασικός κορμός της ταινίας εμπεριέχει τον προβληματισμό : « Τι ακριβώς μπορούμε στην σύγχρονη εποχή να αποκαλέσουμε οικογένεια. Κι ακόμα παραπέρα, αν η συμβατική οικογένεια απέτυχε παταγωδώς, ποια μπορεί να είναι η νέα πρόταση , κάτι το τολμηρό και καθόλου πολιτικό ορθό»;
Τελικά το «Τυχερό αστέρι», παρόλο ότι δείχνει να εκμαιεύει μια εύκολη συγκίνηση χάρις στον διακριτικά αποστασιοποιημένο αφηγηματικό χειρισμό, επιτρέπει να δεις το πρόβλημα από έξω νηφάλια χωρίς συναισθηματική πίεση, κάτι θετικό για τον γράφοντα
Αλέξης Δερμετζόγλου
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα kemes.wordpress