Μοιραίο πάθος χωρίς ρεαλιστικό βάθος
Οι Σαρά και Ζαν ζουν με πάθος τον έρωτά τους ακόμη και μετά από δέκα σχεδόν χρόνια σχέσης. Τα πρώτα σύννεφα στην ειδυλλιακή σχέση τους σχηματίζονται όταν ο Φρανσουά –πρώην εραστής της Σαρά και κολλητός του Ζαν– εμφανιστεί ξανά στη ζωή τους.
Συνεχίζει τον κατήφορο των μέτριων καλλιτεχνικών δημιουργιών η Κλερ Ντενί, μετά από την απερίγραπτη –με την αρνητική έννοια– «Μαύρη τρύπα». Η Ζιλιέτ Μπινός (για τρίτη φορά τα τελευταία χρόνια σε πρωταγωνιστικό ρόλο σε ταινία της Ντενί) υποδύεται την απρόβλεπτη Σαρά η οποία θεωρεί ότι έχει βρει επιτέλους την ισορροπία στη ζωή της αλλά αρχίζει να τα «χάνει» όταν ο πρώην της, αποκτά ξανά κομβικό ρόλο στην καθημερινότητά της. Η ταινία θέλει να είναι μια μετρημένη και ουσιαστική ματιά πάνω στην ερωτική επιθυμία αλλά αυτό που βλέπουμε είναι ένα αφελές και φλύαρο σχόλιο πάνω στη δύναμη των ερωτικών ενστίκτων με όχημα ένα τυπικό ιψενικό τρίγωνο.
Η ζημιά στο φιλμ γίνεται από την αρχή: σε μια αχρείαστη εισαγωγική σεκάνς βλέπουμε το πρωταγωνιστικό ζευγάρι να χαριεντίζεται στη θάλασσα κατά τη διάρκεια των καλοκαιρινών του διακοπών. Τίποτα εδώ δεν μοιάζει ρεαλιστικό. Η επιστροφή του ζευγαριού στην καθημερινότητα του Παρισιού δυστυχώς δεν σηματοδοτεί και την επιστροφή στον ρεαλισμό. Το πάθος που πραγματεύεται η Ντενί μοιάζει ψεύτικο και παρωχημένο. Η σκηνοθεσία της αν και επιδιώκει να είναι λιτή και μετρημένη, «πετυχαίνει» το ακριβώς αντίθετο: τα αψυχολόγητα κοψίματα μεταξύ γκρο πλαν και μεσαίων πλάνων εντείνουν την αίσθηση της απόστασης –αλλά και της ανασφάλειας– σε ένα κοινότυπο δράμα που δυστυχώς ούτε ερωτικό αλλά και ούτε ψυχολογικά συναρπαστικό γίνεται, ακολουθώντας με μαθηματική ακρίβεια την πορεία προς το προβλέψιμο φινάλε. Πολύ καλός ο Βενσάν Λιντόν στον ρόλο, αμήχανη και μάλλον προβληματισμένη ως προς το πώς θα προσεγγίσει τον δικό της χαρακτήρα η Μπινός, πανωλεθρία για τον Γκρεγκουάρ Κολέν στον ρόλο του Φρανσουά.