Η πορεία των child stars (των παιδιών σταρ) δεν είναι πάντα η καλύτερη. Αν δεν ακολουθήσουν καριέρα στο σινεμά (που δεν είναι πάντα το πιο εύκολο), στρέφονται, αν τα καταφέρουν αλλού και ξεχνιούνται. Η πορεία του Σουηδού Μπγιορν Άντρεζεν, που το 1970 τον επέλεξε ο Λουκίνο Βισκόντι για να ερμηνεύσει τον Τάντζιο στη διασκευή του βιβλίου του Τόμας Μαν, «Θάνατος στη Βενετία» είναι δυστυχώς από τις πιο τραγικές.
Από τις πρώτες κιόλας σκηνές του ντοκιμαντέρ των Λίντστρομ και Πέτρι, παρακολουθούμε το ξανθό αυτό αγόρι, το «πιο όμορφο αγόρι του κόσμου», όπως τον είχε αποκαλέσει τότε ο Βισκόντι, τώρα πια στη εποχή μας, στα 66 του χρόνια να περιφέρεται, κακοντυμένος, θλιβερός, με τα μακριά γκρίζα μαλλιά του, σε ένα μισοσκότεινο, σαραβαλιασμένο διάδρομο, από ένα διαμέρισμα απ´οπου, όπως μαθαίνουμε αργότερα, του κάνουν έξωση.
Στη συνέχεια, οι δημιουργοί του ντοκιμαντέρ, μέσα από μια σειρά κινηματογραφημένων ντοκουμέντων, στα οποία παρεμβάλλουν και σκηνές από τις οντισιόν του νεαρού αγοριού καθώς και από την ίδια την ταινία, ακολουθούν (μέσα από φιλμ των 8 m.m.) τον Βισκόντι στην έρευνα του από χώρα σε χώρα, ώσπου ανακαλύπτει στη Σουηδία το αγόρι που θα ερμηνεύσει, όχι κάποιο αντικείμενο της ομοφυλοφιλίας του συνθέτη (δεν υπήρξε ποτέ κάποια παιδεραστική αντιμετώπιση, όπως θα φανταζόταν κανείς), αλλά τον «άγγελο του θανάτου», ένα αιθέριο πλάσμα, όπως εξηγεί ο Ιταλός δημιουργός.
Με τον Άντρεζεν να αντιμετωπίζει αρνητικά την οποιαδήποτε διεθνή δόξα, και να γίνεται στόχος εκμετάλλευσης μέσα από μια σειρά τραυματικά γεγονότα: από τους ανθρώπους στο φεστιβάλ των Καννών που τον πάνε σε γκέι μπαρ και τις αμφεταμίνες που του δίνουν στην Ιαπωνία, μέχρι τον συζητήσιμο προστάτη του στο Παρίσι που τον παρελαύνει ως τρόπαιο. Σε αυτά, αν προσθέσουμε και την αυτοκτονία της μητέρας του, έχουμε ένα ταλαιπωρημένο, τραγικό ήρωα, που μοιάζει να βγήκε από αρχαία τραγωδία. Ένα τραγικό πρόσωπο που, μια στιγμή μόνο δόξας, μετέτρεψε τη ζωή του σε εφιάλτη.
Νίνος Φένεκ Μικελίδης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα enetpress.gr