Ενας φτωχός και άστεγος εργάτης προσλαμβάνεται για την κατασκευή των σκηνικών σε μία ταινία με θέμα τις φρικαλεότητες του Χίτλερ κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Του δίνεται ένας μικρός ρόλος, αλλά και η ευκαιρία να σώσει τη γυναίκα που αγαπά. Οταν η «πραγματικότητα» της ταινίας μπερδεύεται με την αληθινή ζωή, η ζωή του ήρωα εκτροχιάζεται, με ανεπανόρθωτες συνέπειες.
Δυνατός ιρανικός κινηματογράφος, που βρίσκει αφορμή μέσω του γυρίσματος μιας ταινίας να μιλήσει για μια σειρά κοινωνικών ζητημάτων. Με μια πραγματικά συγκλονιστική, καθηλωτική σε σημεία ερμηνεία του Μόχσεν Ταναμπάντε, ο Σεγιέντι ακολουθεί τη ζωή ενός απόκληρου, διαρκώς σκυφτού ανθρώπου της εργατικής τάξης, ο οποίος έχει χάσει τα πάντα αλλά διατηρεί μέσα του μια ανεξάντλητη ανθρωπιά... Μέχρι το τέλος, που είναι εξίσου δυνατό και σκληρό, αλλά αντιδραστικό σε περιεχόμενο, ο σκηνοθέτης δομεί μια πυραμίδα καταπίεσης πάνω στους κατατρεγμένους από την εκάστοτε εξουσία, ρεαλιστικά αλλά και συμβολικά.
Οταν όμως έρχεται η κορύφωση, ο πρωταγωνιστής στρέφεται κατά των «ομοίων» του, που βρίσκονται σε λίγο καλύτερη θέση αλλά τον προδίδουν, και όχι κατά της εξουσίας που τον διέλυσε. Εδώ στα τελευταία λεπτά έγκειται και η ένστασή μας. Κατά τα λοιπά, σε όλη την υπόλοιπη διάρκεια παρακολουθούμε ένα ιδιαίτερα καλοχτισμένο κοινωνικό σινεμά αξιώσεων. Ο ιρανικός κινηματογράφος, ιδιαίτερα των τελευταίων ετών, σπάνια απογοητεύει και συχνά στρέφεται κατά της εξουσίας. Δεν είναι τυχαίο πόσοι σκηνοθέτες του διώκονται για το έργο τους.
Παυλίνα Αγαλιανού
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα rizospastis.gr