Την ιστορία μιας διάσημης σχεδιάστριας μόδας που αρχίζει ερωτική σχέση με μια νεαρή βοηθό και της υπόσχεται να την βοηθήσει να γίνει μοντέλο, στην γυρισμένη το 1978 ταινία «Τα πικρά δάκρυα της Πέτρα φον Καντ» του Φάσμπιντερ, χρησιμοποιεί σαν βάση στο ψυχολογικό αυτό δράμα δωματίου, «Πέτερ φον Καντ», ο Γάλλος σκηνοθέτης Φρανσουά Οζόν, μετατρέποντας τη σχεδιάστρια σε διάσημο σκηνοθέτη κινηματογράφου.
Τον σκηνοθέτη Πέτερ (Ντενί Μενοσέτ), βασισμένο σίγουρα στον Φάσμπιντερ, τον συναντάμε στο σπίτι του με τον νεαρό, σιωπηλό βοηθό του, Στεφάν (Στεφάν Κρεπόν), όταν η εμφάνιση της Σιντονί (Ιζαμπέλ Αντζανί), μιας παλιάς φίλης και μούσας του, που μόλις έχει επιστρέψει από την Αμερική, τον συστήνει σε έναν όμορφο, αραβικής καταγωγής νεαρό, τον Αμίρ (Χαλίλ Μπεν Γκαρμπία).
Στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα αρκετά πιστό ριμέικ της ταινίας (με πολλές σκηνες και τρόπο γυρίσματος να ακολουθούν εκείνο της πρωτότυπης ταινίας), που αγγίζει το camp (δηλαδή ένα παράλογο, παρατραβηγμένο, επιτηδευμένο στιλ), όπως πολύ σωστά ανάφεραν μερικοί φίλοι κριτικοί, στο φεστιβάλ Βερολίνου όπου πρωτοπροβλήθηκε η ταινία.
Τι τράβηξε τον Οζόν στο να ξαναγυρίσει την ταινία παραμένει για μένα μυστήριο. Εκείνο που βασικά έκανε ήταν να αντικαταστήσει με άντρες μερικά από τα γυναικεία πρόσωπα από την ταινία του Φασμπίντερ (όπου όλα ήταν γυναικεία), αν και κράτησε μερικά, όπως τη Σιντονί, που ερμηνεύει η Αντζανί, καθώς και την έφηβη κόρη του Καντ, ενώ πρόσθεσε και τη μητέρα του, που ερμηνεύει η τακτική πρωταγωνίστρια του Φάσμπιντερ, Χάνα Σιγκούλα. Αν και αυτή η αλλαγή δεν μου φαίνεται να έκανε και μεγάλη διαφορά στην ταινία. Ο Οζόν βέβαια ξέρει όχι μόνο να αντιγράφει (κλείνοντας σίγουρα το μάτι) αλλά και να στήνει άρτια τις σκηνές του και να προσθέτει και κάποιο χιούμορ και ειρωνεία σε μερικές (ιδιαίτερα εκείνες με τον σιωπηλό, δυστυχισμένο στην πραγματικότητα, βοηθό του Πέτερ), αφαιρώντας τη σκοτεινή, καταπιεστική ατμόσφαιρα που κυριαρχεί στην ταινία του Φάσμπιντερ και να αποσπά εξαιρετικές ερμηνείες από τους ηθοποιούς του, ιδιαίτερα από τον Ντενί Μενοσέτ.
Νίνος Φένεκ Μικελίδης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα enetpress.gr