Στα μέσα της δεκαετίας του 1990 ένας τριαντάρης πατέρας με την εντεκάχρονη κόρη του βρίσκονται για διακοπές σ’ ένα τουρκικό θέρετρο. Εκεί η μικρή νιώθει τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα, ενώ ο πατέρας της παλεύει με τους δικούς του δαίμονες.
Κοινωνικό και ψυχολογικό δράμα, υποψήφιο για τέσσερα BAFTA και Όσκαρ α’ ανδρικού ρόλου για την ερμηνεία του Μέσκαλ. Υπόδειγμα ελλειπτικής αφήγησης και θεματικής πυκνότητας, υπαινίσσεται περισσότερα απ’ όσα δείχνει, καταλήγοντας μια σπουδαία ταινία για τη μνήμη και τη διατήρησή της μέσα από την τεχνολογία, τη νιότη και τις προσδοκίες της, το διαρκές τραύμα, την κατάθλιψη, τη σεξουαλικότητα, τη σχέση γονιού και παιδιού.
Σπουδαία ακριβώς επειδή καταφέρνει να πει τόσα πολλά δείχνοντας φαινομενικά πολύ λιγότερα, καταφέρνοντας παράλληλα ν’ αποδώσει τη μετατροπή του τρυφερού βιώματος σε πικρή ανάμνηση.
Κεντρικό τέχνασμα της φωτογραφίας είναι τα ακανόνιστα κάδρα του Γκρέγκορι Όουκ, που άλλοτε συγκρατούν το συναίσθημα ‘υπογειοποιώντας’ το, άλλοτε το αφήνουν να περάσει ανέμελα, είτε γεμίζουν τα πλάνα με ενδείξεις για την κρίση του Κάλουμ, συμπυκνώνοντας μέσα τους με αφοπλιστική απλότητα τις παραπάνω θεματικές παραμέτρους.
Νίκος Τσαγκαράκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα patris.gr