Ο εντελώς άφραγκος Magic Mike γνωρίζει μεστωμένη και παραμελημένη σύζυγο Βρετανού εκατομμυριούχου, χορεύει privée γι’ αυτήν και ξυπνάει μέσα της… την έμπνευση για κάτι παράτολμα εκκεντρικό στο Λονδίνο!
Ίσως για πρώτη φορά στην καριέρα του, ο Στίβεν Σόντερμπεργκ καταφέρνει και υπογράφει κάτι για το οποίο… δεν τον είχα καθόλου ικανό: ταινία που υπηρετεί τους κανόνες του «escapism», δίχως ίχνος υπονοούμενου ή δεύτερου επιπέδου ανάγνωσης. Έργο ψυχαγωγικό και «φεύγα», για να ξεσκάσεις στο σινεμά και να μη σκέφτεσαι τίποτε άλλο για δυο ώρες. Πως αλλιώς να το περιγράψω; «Άμυαλο» fun!
Επιστρέφοντας στο (δεν καταλάβαμε γιατί, αλλά δεν μας πείραξε κιόλας) franchise του «Magic Mike» που δημιούργησε το 2012, ο Σόντερμπεργκ μοιάζει να σου λέει να κάνεις ένα μικρό διάλλειμα από όλη τη φρίκη και τις κρίσεις που βιώνει η ανθρωπότητα και ο πλανήτης, να θυμηθείς κάθε εκατοστό από το… ημίγυμνο κορμί του Τσάνινγκ Τέιτουμ και να πάθεις πλάκα μαζί με τη (νεοεισερχόμενη στην πλοκή) Σάλμα Χάγεκ, καθώς εκείνος λικνίζεται πάνω από κάθε πλευρά του σώματός της και σε κάθε πιθανή στάση (και γωνία λήψης, διάβολε!), σε μία εισαγωγική σεκάνς ανθολογίας που μετατρέπει το χορό σε πραγματική σεξουαλική πράξη! Είναι σαν να έχεις περάσει από «κάθαρση» η φάση. Και μάλιστα ηδονική.
Η παμπλούτου Μαξάντρα, λοιπόν, ζητά από τον Μάικ να την ακολουθήσει στο Λονδίνο για κάτι που σκέφτηκε και μπορεί να τον αξιοποιήσει καταλλήλως. Προθεσμία ενός μήνα εκεί, χωρίς σεξ (!) κι αν δεν του αρέσει, πίσω στα λημέρια του και με εξήντα χιλιάρικα στην τσέπη. Στη βρετανική πρωτεύουσα, ο Μάικ θα συγκατοικήσει με την ανήλικη, υιοθετημένη και φουλ καπάτσα Ζέιντι και τον πανταχού παρόντα και σοφό chauffeur Βίκτωρ, ενώ εκείνη βρίσκεται σε κατάσταση διάστασης επειδή ο πραγματικός κάτοχος της περιουσίας με την οποία ψυχαγωγείται την απάτησε με βοηθό του και αναμένονται δικαστικές διαπραγματεύσεις για το πώς και αν θα βγει το διαζύγιο.
Στην κατοχή της μητέρας εκείνου βρίσκεται κι ένα παραδοσιακό, τύπου διατηρητέο θέατρο στο οποίο ανεβαίνουν βαρετές παραστάσεις με έργα εποχής και το ταλέντο να παίρνει διαρκώς… απουσίες. Η Μαξάντρα θα ζητήσει από τον Μάικ να «σκηνοθετήσει» εκεί ένα μοναδικό strip show ανδρών, για να δώσει την ευκαιρία στο θηλυκό κοινό ν’ αποδράσει από τη σεμνοτυφία και τον ανέραστο χαρακτήρα της κοινωνίας του σήμερα. Για διάφορους λόγους, το όλο πείραμα θα καταλήξει να συνδυάζει και τα δύο, με τη σκηνή του θεάτρου να υπηρετεί μια μυθοπλασία κανονικής παράστασης, αλλά με πρωταγωνιστές χορευτές επαγγελματίες ή του δρόμου, οι οποίοι δεν έχουν καμία αναστολή να… το κουνήσουν λίγο περισσότερο ερωτικά και δίχως πολλά ρούχα.
Παράλληλα, η σχέση των δύο κεντρικών ηρώων αναπτύσσεται ρομαντικά σε στυλ παραμυθιού, με το στοιχείο του ρεαλισμού να δανείζει ανατροπές στη σκηνική παρουσίαση και η τέχνη (το φιλμ παίρνει πολύ στα σοβαρά το νόημα του χορού στην καθημερινότητα του ανθρώπου) ν’ αντιγράφει τη ζωή. Κάθε εμπόδιο για την παράσταση προκαλεί και μια μικρή υποπλοκή που βασίζεται στο χιούμορ απέναντι στη γραφειοκρατία και την παραδοσιακή στρυφνάδα των Άγγλων, υπάρχουν στιγμές όπου χαμογελάς και άλλες όπου το γέλιο βγαίνει αβίαστα, χωρίς να ντρέπεσαι να παραδεχτείς ότι καλοπερνάς. Χωρίς να κοιτάς το ρολόι! Τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο. Βγήκα από την κινηματογραφική αίθουσα με διάθεση ευφορίας. Δηλαδή, όχι ως… κριτικός. Ως θεατής. Κι αυτό το τελευταίο εγώ δεν το υποτιμώ καθόλου.
ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;
Θα σας «χορέψει» μια χαρά. Δεν είναι ο Στίβεν Σόντερμπεργκ που προτιμούν… οι κριτικοί, αλλά είναι το ψυχαγωγικό σινεμά που «ξελαμπικάρει» το μυαλό κάθε είδους θεατή χωρίς να είναι προσβλητικά ανόητο και λαϊκό. Ένα απολαυστικά τίμιο και παθιάρικο restart, αν μη τι άλλο.
Ηλίας Φραγκούλης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα freecinema.gr